Το Μπλε έχει τη δική του γλώσσα

   

        Οι νύχτες έχουν δική τους γλώσσα.

     Η Σελήνη είναι περίεργη με τους θνητούς. Αν την κοιτούν δυο φίλοι , σιγοτραγουδά χαμένους στίχους. Στους ερωτευμένους χαρίζει τ'ωραιότερο της λεξιλόγιο -πού και πού βρίσκει ανάμεσα τους ιδανικούς ποιητές . Μα αν τολμήσεις και την κοιτάξεις μονάχος , δε μιλά. Στέκει εκεί και περιμένει καρτερικά ν'ακούσεις μόνος γιατί τ'Αληθινά μας δε χωρούν τη σιωπή.

 Κουβέντα δε σταυρώνεις . 

 Έτσι ήταν πάντα ο ουρανός - περήφανος για τη γλώσσα του.

 Πάντα χρειάζεται ένας δεύτερος , βλέπεις, να μεταφράζει. 

Γυρεύω την Ποίηση

[Καιρό είχε να μας επισκεφτεί ποίημα , ελληνικό και με ομοιοκαταληξία (ούτε κι εγώ το κατάλαβα πώς!)  αλλά μιας και το έκανε ας το αφήσουμε να γίνει ρετροσπεκτίβα. 

Τα πεζά είναι το ταξίδι μας , και η ποίηση το σπίτι μας .

Το νοσταλγήσαμε...] 

   Γυρεύω την Ποίηση

σε μέρη γνώριμα , παλιά , μοναχικά 

σε βλέμματα κι αισθήματα κρυφά 

σε κόσμους που γεννήθηκαν κ' πέθαναν σε μια αστροφεγγιά

σε μυστήρια που μ'είχανε μεθύσει. 

 Γυρεύω την Ποίηση 

σε σκοτεινές επιγραφές 

σε συγκρούσεις καθαρά μετωπικές

σε ιδέες που τις φέρνουν απ'αλλού κι απ'άλλοτε σκιές

να βρω τις μέρες που έχω λαχταρήσει.

 Γυρεύω την Ποίηση 

σε κουρέλια που κουράστηκα να κόβω 

σε φαντάσματα που πηγαινοέρχονται στο χρόνο

 σ'έρωτες που φεύγουνε από φόβο 

 να 'ρθει για λίγο , την Ψυχή να συγυρίσει.   

Μα βλέπω τελικά μάλλον θ'αργήσει 

και σαν φτάσει εγώ θα λείπω .

Σαν σκουριάσει μια υπόσχεση ,τι να την κάνεις; 

Σαν σκουριάσει η υπόσχεση 

πού να την ακουμπήσω; 

Κι ύστερα , για πες , 

ποιος θα'ναι εκεί να την κρατήσει ; 

(image source: http://www.artelista.com/obra/2721990056951403-heridasdelalma.html)