Όταν τα
λόγια σου είναι από αέρα
Αέρας γίνεσαι κι εσύ.
Έτσι
μεταμορφώνεσαι μέσα μου:
Άχρωμος
όμως,
Άοσμος,
Άυλος…
Αδύναμος
όμως ποτέ.
Παρελαύνεις
περήφανα μέσα μου μ’αέρα νικητή
κι
επιθεωρείς τον χώρο.
Τι χαζή
κι εγώ που νόμισα
πως
ήρθες να κάνεις τα φύλλα να χορέψουν για λίγο!
Μη με
παρεξηγείς,
ήθελα
μόνο
να
φύγει για λίγο η σιωπή που φοβάμαι.
Όμως
εσύ είσαι αέρας πάντα
και τα
πάντα θα παίρνεις
στις
χούφτες παραμάζωμα και θα φεύγεις σαν κύριος .
Τώρα
μ’αφήνεις με δυο σιωπές να παλέψω – χωρίς εσένα
Εσύ και
τα λόγια σου, άψυχοι κι ασπρόμαυροι χαρταετοί
κι εγώ
βλέπω τις σκιές τους στον τοίχο.
Μόνη
εδώ - βλέπεις
Χωρίς
εσένα.
Φύλλο
δεν κουνιέται.
Χωρίς
εσένα.
Και σαν
τι άλλο να φοβηθώ δηλαδή;
Έγινα
εγώ οι σιωπές – χωρίς εσένα
Τώρα
είμαι εγώ οι σιωπές – χωρίς εσένα
Κι εγώ
πια δε φοβάμαι… - χωρίς εσένα
Νομίζω.
