Let's go fly a Kite

        Πάντα θα λείπει κάτι . Ξεκινάω απόλυτα και σχεδόν δογματικά , μα τι να κάνω που'ναι έτσι ακριβώς; Είμαι από τους πρώτους που υπενθυμίζω στον εαυτό μου το σοφό ρητό "ποτέ μη λες ποτέ" , όμως σε τέτοιες περιπτώσεις και η διαλλακτικότητα κάνει υποχωρήσεις μπροστά στην γενική αλήθεια. 

         Ο άνθρωπος από τη φύση του έτσι είναι πλασμένος, κάθεται και μετράει μέρα παρά μέρα τι είναι αυτό που του λείπει γιατί δεν του έμαθε κανείς ότι πληρότητα δεν είναι να τα έχεις όλα αλλά να σε γεμίζουν αυτά που έχεις. Κι αντί  για αυτό , μετράμε τα απόντα και δεν χαρίζουμε ούτε μια μικρή παρένθεση για να χωρέσουμε όλα αυτά που έχουμε, γιατί δεν τα λαμβάνουμε υπόψη μας. Ίσως φταίει που μερικά πράγματα τα παίρνουμε ως δεδομένα , κάποια άλλα γιατί δεν τα χάσαμε ποτέ και δεν φανταζόμαστε πώς θα 'μασταν χωρίς αυτά . Όπως ο ανθρωπάκος στο μικρό πρίγκιπα , που καθόταν και έχανε την ώρα του λογαριάζοντας τα άστρα , ενώ τα είχε στα πόδια του κι ούτε που του πέρασε από το μυαλό να καθίσει να τα θαυμάσει.

      Δεν λέω ως ο άνθρωπος είναι αχάριστος . Λέω μονάχα πως η φύση του τον έχει κάνει ανικανοποίητο και πλεονέκτη. Τώρα θα μου πεις, είναι όλα τόσο κολακευτικά και δεν ξέρεις ποιο να πρωτοδιαλέξεις , έλα όμως που καταβάθος ξέρεις ότι κάπου εκεί κρύβεται η αλήθεια . Κι αυτό , γιατί λίγοι άνθρωποι έχουν φιλοσοφήσει πραγματικά τι σημαίνουν οι λέξεις "έχω"  "χρειάζομαι" και "θέλω" και τις εντυπώνουν σε διαφορετικά συρταράκια του εγκεφάλου χωρίς να τα συγχέουν μεταξύ τους. 

Άλλωστε είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο , ο άνθρωπος κυνηγάει μια ευτυχία που ενδέχεται να υπάρχει μπροστά στα μάτια τους κι αυτός από τη συνήθεια να κυνηγάει το τέλειο και το "πολύ" πνίγεται μέσα στη ματαιότητα και χάνει τη μαγεία. Γιατί αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά , σε κάθε τι τριγύρω υπάρχει μαγεία. 

Κι εσύ που διαβάζεις και ανυπομονείς να τελειώσω για να σχολιάσεις και να διαφωνήσεις  μαζί μου , σε προκαλώ να διαψεύσεις αυτό : 

 Έχεις τη δυνατότητα, την ευκαιρία, το δικαίωμα και το δώρο να συλλέξεις στιγμές με ό,τι έχεις. Να βγεις στο μπαλκόνι ξυπόλητος και να νιώσεις το κρύο να διαπερνά το σώμα σου και να αισθανθείς μέσα σου τον χειμώνα , να κοιτάξεις ψηλά και να δεις πόσα χιλιάδες αστέρια γελάνε,  να χωθείς μέσα στην αγκαλιά του γονιού, του φίλου , του αγαπημένου σου και να νιώσεις τη θαλπωρή και τη ζεστασιά , να κρατήσεις στο χέρι σου μια χούφτα χιόνι, να δεις τον ήλιο το επόμενο πρωί να σου υπόσχεται πως σήμερα είναι μια καινούρια μέρα , να κυλιστείς μέσα σε ένα χωράφι και να λερωθείς όσο δεν μπόρεσες ποτέ, να κάνεις μια βουτιά στη θάλασσα , να πεις ότι βλακεία σου κατέβει στο κεφάλι με την παρέα σου και να κρατάς την κοιλιά σου από τα γέλια,να δείξεις στο μικρό σου αδερφό/ή φέτος πώς να πετάει χαρταετό ... Είσαι υγιής να αναπνεύσεις, να ζήσεις , να αφήσεις το σημάδι σου μέσα στο λίγο διάστημα που θα συζείς μαζί μας , ήρθαν πολλοί πριν από μας και θα ακολουθήσουν ακόμα τόσοι ! Γιατί να μη φτιάξουμε κι εμείς για μας , αυτό που λέει και το τραγούδι " ένα μέρος που δε μοιάζει με κανένα" και να βάλουμε μέσα αυτούς που θέλουμε; Γιατί να λοιπόν να μην πάρουμε την απόφαση από δω και μπρος να μετράμε όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα που σίγουρα έχουμε λίγο πολύ και να προσπαθήσουμε να νιώσουμε τυχεροί και ευτυχισμενοι, γιατί ευλογημένοι είμαστε σίγουρα ! 

        Στο κάτω κάτω, αν ισχύουν κι όλα αυτά που μας αραδιάζει το ίνδαλμα μου ο Coehlo τότε το σύμπαν δεν θα έχει κανένα λόγο να μη σας επιβραβεύσει για την ικανότητα σας να ζείτε !

Και μιας και μιλησα και για χαρταετό , έχω τρανταχτότατο παράδειγμα την τελευταία σκηνή στη Mary Poppins  όταν ο pater familia (ναι αυτός με τη σπιταρώνα και τα κανόνια πάνω από το σπίτι του) μέσα στους καπνούς σκάει τη φόδρα από το καπέλο , παραιτείται ,παίρνει την οικογένεια του στην πλατεία και πετάνε όλοι μαζί χαρταετό τραγουδώντας . Η πιο μεγάλη ευχαρίστηση πηγάζει από τα πιο απλά γύρω μας , αρκεί να έχουμε την αξιότητα να το δούμε.

http://www.youtube.com/watch?v=Qj8AuMTI-7Y

Πορσελάνη

ένας από τους πρώτους αυτοσχεδιασμούς μου στο γράψιμο. Δύο χρόνια πριν περίπου. Αυτό θέλω να μοιραστώ σήμερα. Ας μιλήσουμε για πορσελάνες.

Κοιτούσε κάθε μέρα τον καθρέφτη. Στο δωμάτιο είχε πάντα σκοτάδι.Δεν καταλάβαινε τίποτε. Προσπαθούσε να αντικρίσει ξανά το χαμένο είδωλο στο γυαλί κι όμως, η αντανάκλαση είχε χαθεί. Γυρνούσε δεξιά κι αριστερά, έκανε σβούρες , ζαλιζόταν από τις στροφές, έκανε γκριμάτσες, έκανε φασαρία, πηδούσε πάνω κάτω , φώναζε, ούρλιαζε...Τίποτα. Το είδωλο δε φαινόταν πουθενά.Στο τέλος τσατιζόταν σκέπαζε τον καθρέφτη και έβγαινε από το δωμάτιο κι άφηνε να την ταλανίζει η απορία και η απόγνωση που δε μπορούσε ούτε να ξεφορτωθεί ούτε να εξηγήσει.

   Κάποιο βράδυ, αφού επανέλαβει ξανά τη διαδικάσια, πλησίασε το γυαλί με δακρυσμένα μάτια και ακούμπησε την παλάμη και ψηλάφισε το υλικό. Τόσο αδιάφανο και ταυτόχρονα τόσο διαυγές. "Γιατί χάθηκες; μου λες;"  είπε με απόγνωση. Δεν πήρε καμια απάντηση. Ο καθρέφτης παρέμενε το ίδιο σκοτεινός, αόριστος...σιωπηλός. Τότε , το παράπονο μετατρέπηκε σε οργή , οδηγώντας το χέρι με φόρα και δύναμη επάνω στον καθρέφτη. Τα κομμάτια σκορπίστηκαν στο πατωμα. Με το πρόσωπο πνιγμένο από τα δάκρυα άρχισε να μαζεύει τα κομμάτια . Τελικά βρέθηκε μπροστά ,ένας σωρός από θολό κομματιασμένο γυαλί. Όταν ηρεμησε ,κάθισε δίπλα του με την πλάτη στο κρεβάτι κοιτώντας απέναντι στο σκελετό που απέμεινε από το ραγισμένο καθρέφτη.  Έστρεφε το κεφάλι πότε σε αυτόν και πότε στο σωρό με τα κομμάτια.

  Μετά από λίγη ώρα , άρχιζε να νιώθει περίεργα. Όσο περισσότερο κοιτούσε τόσο περισσότερο νόμιζε πως άκουγε φωνές από τον καθρέφτη. Στην αρχή νόμισε πως ήταν ψευδαισθησεις και προσπαθούσε να συνέλθει. Κι όμως αυτός καλούσε να πλησίασει προς το μέρος του. Διστακτικά σηκώθηκε και πήγε πιο κοντά. Τα κομμάτια δίπλα άρχιζαν να αναδεύονται και να κάνουν περίεργους ήχους. Ο καθρέφτης έτρεμε. Ξαφνικά , πρόσεξε ένα σημείωμα κάτω από τη χαραμάδα της πόρτας. Φοβήθηκε όμως και το αγνοήσε. Σκέφτηκε όμως τι έπρεπε να κάνει.

 Άπλωσε στο πάτωμα όλα τα κομμάτια και τα περιεργάστηκε ένα ένα. Κάθε κομμάτι που κοιτούσε έφερνε δάκρυα κι όποιο αναγνώριζε το τοποθετούσε προσεκτικά πίσω στον καθρέφτη. Προσπαθούσε να τον συναρμολογήσει ξανά.

  Πέρασε καιρός. Δεν έβγαινε από το δωμάτιο. Όσο πιο δύσκολο φαινόταν , τόσο πιο πολύ πείσμωνε για να τον τελειώσει. Κι όμως κάθε κομμάτι που τοποθετούσε σωστά, έδινε μεγαλύτερη σιγουριά για το επόμενο.Κάποτε έφτασε η στιγμή να τόποθετήσει το τελευταίο. Υπήρχαν όμως δύο κενά. Στο χέρι κρατούσε μόνο ένα. Μόλις το ακούμπησε προσεκτικά στη θέση, το γυαλί φώτισε , και έκανε κ τον υπόλοιπο καθρέφτη μονομιάς να λάμψει. Σαν να άλλαξε κατι, σκεφτηκε. "Δεν έλαμπε έτσι στην αρχή." Πράγματι κάτι είχε αλλάξει όμως δεν καταλάβαινε τι. Έπειτα θυμήθηκε το σημείωμα κάτω από την πόρτα και σκέφτηκε ότι τώρα είχε αρκετή δύναμη να το δει. Το άνοιξε και διαβασε:

"Το τελευταίο κομμάτι έξω από την πόρτα."

Άνοιξε την πόρτα και τον βρήκε να κοιμάται στο κατώφλι. Μόλις άκουσε το θόρυβο της πόρτας , άνοιξε αμέσως τα ματια του και σηκώθηκε ." Νόμιζα πως δε θα έβγαινες ποτέ."

"Περίμενες όλον αυτόν τον καιρό ;"

Απάντησε καταφατικά.

Πέρασε μέσα και στάθηκαν και οι δύο μπροστά από τον καθρέφτη.

"Τα κατάφερες !" είπε εκείνος.

"Όχι ακριβώς. Λείπει ένα."

Μόλις άκουσε αυτά τα λόγια, έβγαλε από την τσέπη του ενα τρίγωνο μικρό κομμάτι γυαλί.

"Βλέπεις; Αυτό ηταν πάντα εδώ. Νομίζω πως αυτα που είχαν χαθεί στην πραγματικότητα ήταν τα υπόλοιπα."

Δεν ήξερε τι να πει. Τον είδε απλά καθώς έβαζε και το τελευταίο κομμάτι στη θέση του.Το δωμάτιο φώτισε.

"Κοίτα τώρα ξανά." της είπε.

Υπάκουσε και αντίκρυσε για ακόμη μια φορά τον καθρέφτη, και προς μεγάλη της έκπληξη αντίκρυσε το είδωλό της! ήταν εκεί, γύρισε ! Δάκρυα χαράς πλημμύρισαν τα μάτια της και τον ρώτησε πώς συνέβη

"Το είδωλο σου ποτέ δε χάθηκε. Ήταν πάντα εδώ όμως μεσα στο σκοτάδι δεν έβλεπες πως ο καθρέφτης σου ήταν ραγίσμένος. Ή μάλλον ήθελες να το αγνοείς. Ήταν ήδη σπασμένος πρίν τον σκορπίσεις. Έπρεπε όμως να το κάνεις , για να τον φτιάξεις ξανά από την αρχή. Κοίτα τωρα, βλέπεις ρωγμές;"

εκείνη απάντησε αρνητικά. " Και το τελευταίο;"

"Ο καθρέφτης είναι προσωπικός, δικός σου. Εσύ έπρεπε να τον φτιάξεις. Θα μπορούσες να τον τελειώσεις μόνη σου και θα ήταν εξίσου δυνατός όπως και ο προηγούμενος πριν σπάσει. Δες τώρα, άγγιξε αυτον εδώ. Δε σου φαίνεται διαφορετικος;"

"Ναι" απαντησε εκείνη καθώς διαπίστωσε ότι κάτι είχε αλλάξει στο γυαλί.

"Επειδή με άφησες να μπω. Με άψησες να τον τελειώσουμε μαζί. Και τώρα είναι δεν είναι από απλό γυαλί, αλλά από πορσελάνη."

Ο παπουτσωμένος γάτος

  "Ο έξυπνος γάτος πήγε γρήγορα στο κάστρο και βρήκε το γίγαντα . 
-Είναι αλήθεια αυτό που λένε, ότι μπορείς να μεταμορφωθείς σε οποιοδήποτε ζώο θέλεις;
-Φυσικά και μπορώ. Μπορώ να γίνω ό,τι ζώο θελήσω, απάντησε εκείνος.
-Μάλιστα, δηλαδή μπορείς να μεταμορφωθείς ακόμα και σε κάτι πολύ μικρό; Όπως για παράδειγμα ένα ποντίκι; 
Ο γίγαντας μέσα σε μια μόνο στιγμή μεταμορφώθηκε σε ένα μικρό ποντικάκι. Γρήγορος όπως ήταν ο γάτος όρμησε , έπιασε το ποντίκι και το έφαγε. "

     Το παραμύθι έχει γραφτεί για να σχολιάσει την αδικία. Για αυτήν θέλω να μιλήσω σήμερα. Γιατί στο λίγο της ζωής μου , τα ελάχιστα μα αξιοσημείωτα βιώματα των τελευταίων 18 μου χρόνων με έχουν διδάξει να αντιμετωπίζω με μια δόση "αναισθησίας" ορισμένα κοινωνικά φαινόμενα αυτού του έρμου κόσμου . Αντίδραση; Μηχανισμός άμυνας; Ίσως. Ίσως κάτι από όλα , και λυπάμαι που το λέω , μα πόσο βοηθάει την ψυχολογία όταν δεν εκπλήσσεσαι πλέον με την ασχήμια του σήμερα, δεν απογοητεύεσαι σαν την πρώτη φορά από τα καμώματα των γύρω σου; Λιγότερες προσδοκίες , θα μου πεις. Μετρημένες θα πω κι εγώ. 

    Μόνο που , για να πω την αλήθεια, με το θέμα της αδικίας , είναι που πρέπει να κάνω λίγο ακόμα εξάσκηση . Δεν την έχω συνηθίσει ή για να το θέσω καλύτερα δεν την έχω αποδεκτεί στο βαθμό που πρέπει ώστε να της αντιστέκομαι χωρίς να χάνω την ψυχραιμία ή τον εαυτό μου . Εκτός τον άλλων βέβαια, θα ήταν πιο εύκολο για τον καθένα από μας να αποκτήσει αυτή τη μορφή ανοσίας στην αδικία που συμβαίνει στους άλλους , ωστόσο αν αυτή η αδικία συμβαίνει σε μας τους ίδιους , τότε είναι πολύ πιο περίπλοκο να το δουλέψει κανείς. Κάποιοι θαυμάζουν την εξυπνάδα του γάτου της ιστορίας μας. Κάποιοι άλλοι τους απαντούν πως είναι πονηριά. Μα έχει σήμερα στα αλήθεια σημασία; 

 Οι γίγαντες που βρίσκονται σήμερα στη ζωή μας, οτιδήποτε βλέπει ο καθένας ως τον προσωπικό του γίγαντα, παίρνουν ό,τι μορφή τραβά η ψυχή σου και κυβερνούν. Και πες πως βρίσκεις το θάρρος , πως έχεις τα κότσια και ορθώνεις το γατίσιο σου ανάστημα μπροστά του. Μπορείς πάντα να τον πείσεις να γίνει ποντίκι , ακόμα κι αν επιστρατεύσεις όλη σου την εξυπνάδα/πονηριά ;  

 Όχι. 

 Ο άνθρωπος δεν θα καταφέρει ποτέ να τους αποτινάξει από πάνω του. Η αδικία κάνει κύκλους , μεταλαμπαδεύεται , μπερδεύεται, διδάσκεται, αλλάζει πρόσωπα και χτυπά. Ο παπουτσωμένος γάτος είχε από πίσω του έναν εξαιρετικό συγγραφέα που τον έκανε τυχερό εκτός από έξυπνο , και του χάρισε έναν λιγότερο εύστροφο συμπρωταγωνιστή. 

 Πράγματι τώρα που το ξανασκέφτομαι , θέλει δουλειά . Θέλει κόπο να αναγνωρίσεις γύρω σου την αδικία , να αποδεκτείς το γεγονός ότι συμβαίνει κι ότι ναι, πολλές φορές θα συμβεί και σε σένα, γιατί σε κάποιον πρέπει να συμβεί. Κι αυτό που λένε , ότι τέτοιες καταστάσεις δίνονται σε ανθρώπους που είναι ικανοί να τις αντιμετωπίσουν κατά βάθος το πιστεύω.

  Κι αν στην τελική δεν ξεγελάσουμε τον γίγαντα μας , ή δεν αντέξουμε μπροστά τους , έχουμε πάντα εκεί τους φίλους μας να μας αγκαλιάζουν και να μας τραγουδάνε όταν δεν βγαίνει η φωνή μας. 

  Κι έτσι , καταλήγουμε κάτι σαν τους μουσικούς της Βρέμης .

  Μα αυτό είναι μια άλλη ιστορία... 

  

Προσωπεία

   Πόσες φορές δεν έχουμε συναντήσει ανθρώπους με προσωπεία; Ανθρώπους που δεν κρύβουν απλώς το αληθινό τους πρόσωπο , μα το καλύπτουν με ένα άλλο; Ένα άλλο πρόσωπο που αρέσει πιο πολύ, που πουλάει πιο πολύ, ενδεχομένως που βολεύει πιο πολύ. 

   Και πώς στα αλήθεια ξεκινάει όλο αυτό ; Ίσως είναι μια ανάγκη του ατόμου να σκεπάσει την ανασφάλεια του με κάτι που σε εκείνο μοιάζει πιο φανταχτερό . Είναι δηλαδή , άνθρωποι ανασφαλείς που αποστρέφονται αυτό που είναι και επειδή καμιά φορά δεν το αντέχουν, επιδιώκουν να φτιάξουν κάτι άλλο με το οποίο είναι ευχαριστημένοι και οι ίδιοι...Κι ίσως όντας έτσι κρυμμένοι από τον ίδιο τους τον εαυτό να καταφέρουν να μοιάζουν σε αυτό τον "αλλο" που έχουν πλάσει, αφού ζουν με την ελπίδα ότι ίσως κάποτε ταυτιστούν μαζί του στην καλύτερη περίπτωση. Και στη χειρότερη; Δεν θα μάθει ποτέ κανείς το μυστικό τους. Ή μήπως όχι; 

  Οι παραπάνω όμως αποτελούν μόνο μια κατηγορία . Οι ανασφαλείς θέλουν να γίνουν ναρκισσιστές. Επικίνδυνοι ολίγον τι για τον εαυτό τους αλλά για τους άλλους εύκολα ανιχνεύσιμοι . Ναι σωστά , το προσωπείο που ανέφερα είναι αυτό που λέμε "ιματζ". 

Κι όμως ξέρουμε ότι υπάρχει κάτι ακόμη καλύτερο από αυτό. Το προσωπείο που δεν είναι ο απλός "άλλος" αλλά κάποιος ο οποίος έχει φτιάξει επιτηδευμένα και μάλιστα με πολλή τέχνη τον δεύτερο του εαυτό και τον χρησιμοποιεί για να εκμεταλλευτεί τους γύρω του με διάφορους τρόπους. Πόσες φορές δεν αναρωτηθήκαμε γιατί παιδιά τόσο ταλαντούχα στην υποκριτική χαραμίζονται ανάμεσα σε μας τους δόλιους ανυποψίαστους ειλικρινείς , που και υποψιασμένοι ακόμα την πατάμε υποκλινόμενοι στο ταλέντο τους και στην ικανότητα τους να πάιρνουν από μας ό,τι εμείς με λαχτάρα προσπαθούμε να σταματήσουμε να δίνουμε! Εν όψει και των φετινών όσκαρ σε ένα μήνα δηλαδή, δώστε κάτι κι από μας στα παιδιά...! Κερασμένα από μένα. 

  Ε πώς , δεν είναι εύκολο να πρωτοτυπεί και να καινοτομεί κανείς στην υποκρισία ! Γιατί δεν μιλάμε απλώς για περιπτώσεις τύπου Κ.Π. και Ιάσονα Κλεάνδρου αλλά κάτι λίγο πιο πονηρεμένο. Άραγε τόσο πολύ δεν τους αντέχει ο καθρέφτης τους ή τόσο άδειο και απών είναι το είδωλο τους που πρέπει να καθρεφτιστούν επάνω στις ψυχές των άλλων; 

  Όμως, παρόλ'αυτά , δεν πειράζει. Τα μαθήματα είναι δικά μας, και τα ζόρια και να τα αισθήματα , ναι όλα αυτά τα ζωογοόνα γράφουν το όνομα μας επάνω. Ναι , δεν πειράζει.  Κι αυτό γιατί παρότι είναι δύο στον αριθμό , μα ουσιαστικά αν κοιτάξεις προσεκτικά δεν υπάρχει κανείς. Μια χαράδρα εκεί κάπου στο μεταίχμιο καταπίνει αργά και μεθοδικά και τους δυό. Κανείς δεν νικά στο τέλος. Νικιέται πριν το τέλος.

   Και ας είναι αυτή η τελευταία φοράπου θα σκεφτώ αυτούς τους ανθρώπους που πέρασαν από δω και έφυγαν και που θα ρθούνε κι άλλοι. Κι ας έχω μονάχα να τους πω τους στίχους που τραγούδησε η αγαπημένη μου Νατάσσα "Αν ήταν κάπου να ευχηθώ θα ταν σε αυτά που σε όσους τα μαθα τα ξέχασαν μετά."

"Η Κακή Αρχή"

Πώς ξεκίνησαν όλα... 

      Χμ, νομίζω "πηγή του κακού"  ήταν η κουβέντα ενός φίλου " Έχεις blog;" Μια ερώτηση που μπορώ να πω έγινε με μεγάλη φυσικότητα , καθώς και μια αντίδραση μικρής έκπληξης όταν πήρε την φυσική απάντηση " Όχι πώς σου 'ήρθε;" 

      Μόνο που η επόμενες του λέξεις με έβαλαν σε σκέψεις ! Για την ακρίβεια, όταν είπε "Περίμενα να έχεις..." η αλήθεια είναι πως πυροδότησε αυτόν τον μικροσκοπικό μηχανισμό που υπάρχει μέσα στον άνθρωπο και αρχίζει κάτι και τον τρώει ανεξήγητα η περιέργεια να δοκιμάσει πράγματα.

     Κι ύστερα σκέφτηκα... Γιατί όχι; Υπάρχει καλύτερος τρόπος να διοχετεύσω αυτή τη φιλοσοφική μανία (και φιλοσοφική αηδία που λέω κι εγώ πολλες φορές) από ότι ένα προσωπικό ιστολόγιο ; Νομίζω άλλοι χώροι όπως facebook και twitter δεν είναι ικανοποιητικοί για κάτι τέτοιο. Το μεν fb γιατί σπανίως βρίσκεις έστω σοβαροφανές ακροατήριο για τις περίπλοκες σκέψεις που με τόσο κόπο εκμαίευσες από το κεφάλι σου για να διατυπώσεις κάτι πιο πέρα από όσα βλέπουν οι άλλοι ή γιατί πέφτει ένα ανεξήγητο κράξιμο σε κάθε τι πιο ψαγμένο . Όσο για το twitter, νομίζω το κυριότερο πρόβλημα είναι ότι δεν φτάνουν οι χαρακτήρες . 

   Έτσι μπορώ να πω , πως αυτό το ιστολόγιο είναι ένα ακόμη εγχείρημα έκφρασης μιας ακόμα ιδιαίτερης ιδιοσυγκρασίας....!


Υ.Γ. Ο Τίτλος είναι μάλλον παραπλανητικός. Αρκεί να θυμηθεί κανείς μια σειρά από ατυχή γεγονότα