Ας με συγχωρέσει ο εξαιρετικός Αναγνωστάκης που καταχράζομαι αιματοβαμμένους στίχους για να ξεκινήσω την ανάρτηση μου. Ήταν όμως το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα γύρω από το θέμα του "χαμού" των φίλων . Γιατί κατά την ταπεινή μου γνώμη, το να πατάς το stop με ένα φίλο, είναι σαν ένας μικρός θάνατος. Ένας συναισθηματικός δεσμός που σπάει. Και ναι, πιστεύω κι εγώ πως αν ραγίσει το γυαλί δεν ξανακολλάει. Φυσικά ο βαθμός του εξαρτάται από πολλούς παράγοντες , αλλά σε αυτό το θέμα μάλλον μπορώ να πω πως ήμουν τυχερή.
Σήμερα έχασα μια φίλη, αν και για να είμαι ακριβής , μάλλον εκείνη έχασε εμένα. Κι άλλη μια χάθηκε πριν δυο μήνες. Κι όμως τελικά μελετώντας τα γεγονότα από τη σκοπιά ενός τρίτου , δεν είναι απαραίτητο κάτι να στραβώσει στην πορεία , δεν είναι απαραίτητο να κάνει κάποιος κάτι. Πολλές φορές ακούω ανθρώπους να παραπονιούνται ότι δεν στεριώνουν σε παρέες ή απογοητεύονται σε φιλίες. Αρχικά βιαζόμουν να συμφωνήσω μαζί τους , ωστόσο στην πορεία άλλαξα γνώμη. Πώς απαιτείς από τον άλλον να αφοσιωθεί και να είναι πιστός σε μια φιλία , όταν εσύ ο ίδιος δεν μπορείς να κάνεις το ίδιο; Αυτόματα , χάνεις το δικαίωμα να παραπονιέσαι . Και όσες φορές χάλασαν φιλίες μου , ήταν επειδή εγώ υπήρξα φίλη παραπάνω από όσο άξιζε και καταλήγω να είμαι φίλη για πολλούς και για μένα κανείς.
Το έχω ξαναπεί , οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι συμβόλαιο . Ωστόσο πρέπει να είμαι από τους ελάχιστες εναπομείναντες ανθρώπους πάνω σε αυτόν τον πλανήτη που εκτός από λεκτικά, υποστηρίζω τις αρχές μου και πρακτικά. Και εκεί είναι που την πατάω: νομίζω πως επειδή είμαι σωστή απέναντι στους άλλους , θα είναι κι εκείνοι μαζί μου, κι όταν δεν είναι , ξαφνιάζομαι σαν να είναι η πρώτη φορά. Και η κατηγοριοποίηση "μικρός θάνατος" έρχεται ακριβώς από το μικρό ενδεικτικό "θρήνο" όλης της πίστης που επένδυσα και όλων όσων έδωσα για να πάρω πίσω τι; Είναι εμπειρία , θα πει κάποιος. Βαρέθηκα τις ίδιες εμπειρίες. Από τη στιγμή που δεν επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη , απαιτώ από τη ζωή, το Θεό , το κάρμα , το σύμπαν ή οτιδήποτε άλλο , να σταματήσει να μου στέλνει ίδιες καταστάσεις γιατί δεν είναι αυτοκόλλητα , σαν κι αυτά που μαζεύαμε μικροί να τα κάνω συλλογή και να τα ανταλλάξω με άλλους. Η φιλία δεν είναι χόμπυ, αλλά πλήρης απασχόληση. Συμβουλη: μην το παίρνετε δεδομένο δεν το ξέρουν όλοι.
Φυσικά , όπως ανέφερα και πριν, υπήρξα τυχερή που κάτι τέτοιο έγινε νωρίς χωρίς πολλές απώλειες . Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις πληγώνεσαι αλλά δεν τσακίζεσαι . Θυμώνεις αλλά για λίγο , κι όχι τόσο με τον άλλον , αφού βλέπεις πως δεν άξιζε τον κόπο , αλλά με σένα που επαναλαμβάνεις σαν προσευχή το "στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα". For what it's worth , the show must go on . Κατέγραψα αυτή την ιστορία μόνο και μόνο γιατί πυροδότησε μια σειρά απο σκέψεις που οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι Δεν είναι τόσο οι ίδιοι άνθρωποι που μας απογοητεύουν, αλλά περισσότερο η αποτυχία των προσδοκιών που είχαμε απο αυτούς.
Λαλένα
