Συνήθως Μπλε

           Αφορμή για τη σημερινή ανάρτηση , αποτελούν δυο μέρες (δυο μέρες μόνο που είπε και η Γαλάνη και ο Παπακαλιάτης βέβαια , αλλά ας μην ξεφύγω ακόμα δεν άρχισα). 

           Γιατί όπως έγραφα και χθες σε fb και twitter είναι μερικές φορές, μερικές μέρες που θέλεις απλά να πατήσεις το "save". Φυσικά υπάρχει και η αντίστοιχη μέρα που θες να πατήσεις το "delete" αλλά σήμερα θα εστιάσω στην πρώτη περίπτωση. Η ξαδέρφη μου λέει ότι δεν θυμόμαστε μέρες , αλλά στγμές και έχει δίκιο. Γιατί ούτε εγώ , ούτε κι εσύ , θα θυμόμαστε ότι χθες ηταν 3 Απριλίου, αλλά τουλάχιστον εγώ θα θυμάμαι μια σειρά από στιγμές έστω χρονικά προσδιορισμένες μέσα στο Απρίλιο, που με έκαναν να νιώσω τόσο όμορφα όσο εχθές. Δεν χρειάζονται πολλά και μεγάλα πράγματα για να έχει κανείς μια όμορφη μέρα για να θυμάται.

         Κι αυτή είναι η μαγική παρατήρηση που έκανα σήμερα: Όσο συχνά κι αν μας τυχαίνει μια κακή μέρα , μια bad day του Daniel Powder, στο τέλος δεν θυμόμαστε καμιά απο αυτές. Ο χαρακτηριστικός στίχος "you kick up the leaves and the magic is lost" συμβαίνει κάθε φορά, ωστόσο λησμονιέται κάθε φορά. Αντιθέτως , οι όμορφες μας μέρες , αυτές που μας κάνουν να γυρίζουμε με χαμόγελο στο σπίτι μας , με μια βόλτα κάτω από τον ήλιο χέρι χέρι με ένα φίλο, αυτές λοιπόν οι μέρες που δεν σημαδεύτηκαν απο κανένα μεγαλεπήβολο ή φανταχτερό γεγονός , αφήνουν τα ίχνη τους μέσα μας σαν ενέργεια σαν αποθήκη μνήμης. Στο κάτω κάτω , ενδεχομένως να είναι κι αυτές που μας βοηθούν να φέρουμε πίσω τη μαγεία που χάθηκε από τις κακές ή έστω τις μικρές χαμένες μέρες.  Η χθεσινή μέρα ήταν ό,τι πιο αισιόδοξο έχω νιώσει το τελευταίο διάστημα ! 

    Η θεωρία που ανέπτυξα μόλις, μου επιβεβαιώθηκε σήμερα . Υπό άλλες συνθήκες , η καταρρακτώδης βροχή που με ξύπνησε πριν το ξυπνητήρι μου θα με κάρφωνε στο κρεβάτι κι ακόμη θα ήταν καθαρός οιωνός μιας ακόμα μικρής χαμένης μέρας μέσα στο κλίμα μελαχγολίας που διακατέχει μια τέλεια-μελαγχολική προσωπικότητα όπως την αφεντιά μου. Κι όμως, για κάποιο λόγο , ίσως όντως τελικά όλα να πηγάζουν από μέσα, δεν ξέρω αν έφταιγε η διάθεση μου , όμως σηκώθηκα χωρίς να γκρινιάξω για τη βροχή , περίμενα το αστικό μέσα στο μπουφάν μου κάτω από την ομπρέλα με τα παπούτσια μου μέσα στο νερό κι ούτε που με πείραξε. Σαν να θυμόμουν από την αρχή γιατί αγαπώ τη βροχή , σαν να ξέχασα ότι μήνες τώρα μου χαλούσε τη διάθεση και τις μέρες . Μπορεί και να την πήρα σαν δώρο σήμερα , γιατί μου θύμισε ένα πρόσωπο που καταβάλω μεγάλες προσπάθειες να μη θυμάμαι , αλλά η νοσταλγία που δημιουργησε μια τετοια "θλιμμένη μέρα" δεν με έκανε να στενοχωρηθώ με τις αναμνήσεις και τις υπό άλλες συνθήκες ανεπιθύμητες σκέψεις μου, αντίθετα μπήκα στο λεωφορείο και κάθισα σε μια θέση δίπλα στο παράθυρο με ένα μεγάλο μελαγχολικό χαμόγελο στο πρόσωπό μου. Σαν να μη ντρέπεσαι πια επειδή αισθάνεσαι , κι επειδή αισθάνεσαι , μπορείς κάτι να ζήσεις.

        Δυο εκ διαμέτρου αντίθετες μέρες μεταξύ τους κατάφεραν να με φέρουν σε μια ισορροπία που είχα χάσει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Ίσως υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο : να μην μπορούν να αποδώσουν όταν μπλοκάρουν συναισθηματικά σε μια ακατάπαυστη νωθρή παύση η οποία κάθε άλλο παρά δημιουργική είναι. Και ίσως το μόνο που χρειάζεται είναι ένα μικρό σπρώξιμο κάθε φορά είτε προς τα πάνω , είτε προς τα κάτω. Γιατί το απόλυτο κενό είναι τρις χειρότερο από δυο ακραίες τιμές , είπαμε καθόλου δημιουργικό. Δεν μπορώ να γνωρίζω πόσο θα κρατήσει αυτό αλλά ήδη ενεργεί , ωθώντας με να γράψω , έστω κι αν ξεκινάει από μια απλή ανάρτηση. Γιατί αληθινά αληθινά, βαθιά και ποιητικά , έχω πολύ, πολύ καιρό να γράψω. Μα πρέπει πρώτα κάτι να νιώσω.