Τα Τέρατα στην Ντουλάπα μας

     Όταν ήμουν μικρή , ήμουν ένα από τα χιλιάδες πιτσιρίκια που δεν πήγαιναν με τίποτα για ύπνο χωρίς την αφήγηση μιας ιστορίας για καληνύχτα από τη μαμά. Έτσι, για να κοιμηθώ. Λες και τα λόγια ενός παραμυθιού ειπωμένα με αγάπη και τρυφερότητα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα πεδίο , σαν ένα έξτρα πάπλωμα απο αυτά που με φάσκιωναν το χειμώνα μην κρυώσω(κλασική ελληνίδα μάνα) ένα πεδίο που θα χρησίμευε ως απωθητικό "τεράτων " . Ξέρετε εκείνα τα νυχτοζούζουνα που κρύβονταν κάτω από το κρεβάτι μας , τα φαντάσματα στα οποία μετατρέπονταν τα βράδια τα έπιπλα του δωματίου μας, και οτιδήποτε άλλο ζωντάνευε μέσα στο δωμάτιο μας μόλις έκλεινε ο φως και η πόρτα . Πόσα να έχουν αλλάξει από τότε; Θυμάμαι μέχρι τα δέκα μου, δεν άφηνα τη μαμά μου να κλείνει τελείως την πόρτα , και είχα πάντα φωτάκι στο δωμάτιο. Και να σκεφτείς ότι πλέον δε μπορώ να κοιμηθώ χωρίς απόλυτο σκοτάδι (!) Επίσης , νόμιζα ότι έβλεπα τα προσωπικα μου είδη να μεταμορφώνονται, τα μεταλλικά χερούλια της ντουλάπας να μεταμορφώνονται σε δαιμονικά μάτια , και ειδικά αυτή τη τάση να βλέπω κλοουν παντού έκανα χρόνια να την ξεπεράσω!

      Ωστόσο, σκέφτομαι , ο πραγματικός φόβος βρίσκεται όταν τα μάτια μας είναι κλειστά. Οι παιδικές φοβίες φεύγουν δεν τίθεται θέμα , όμως οι εφιάλτες μπορούν και μεταλλάσσονται , προσαρμόζονται στις συνθήκες και παραμένουν. Αν όλα πηγάζουν από το υποσυνείδητο , τότε το όλο σκηνικό μου θυμίζει το τρίτο μέρος του Χαρυ Πότερ με τα Μπόγκαρτς στην ντουλάπα . Η μορφή του ποικίλλει ανάλογα με το τι φοβόμαστε περισσότερο. 

     Έτσι και σε αυτήν την περίπτωση , είμαι σε θέση να πω , δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε άλλους , αλλά τα τελευταία χρόνια παρατήρησα ότι ενώ τα "κακά ονειρα" έχουν μειωθεί κατά πολύ, εντούτοις όταν έρχονται είναι τόσο περίεργα , αλλόκοτα και παραλυτικά που περνούν στο σώμα μου και επιδρούν σε αυτό με περίεργο τρόπο. Δεν ξέρω αν ακουστεί λίγο "inception" το φαινόμενο αλλά σε πόσους τυχαίνει να βλέπουν όνειρο , ένα έντονο και ζωντανό , σε κάποιες φάσεις να γνωρίζουν κιόλας ότι βρίσκονται σε κατάσταση ύπνου  κι όμως το σώμα τους να έχει παραλύσει, να προσπαθούν να ανοίξουν τα μάτια να κινήσουν χέρια ή πόδια και το σώμα τους απλά να μην υπακούει , σαν να έχει μαρμαρώσει; Σαν να αισθάνονται ότι ο φόβος που ένιωθαν στο όνειρο έχει περάσει στο σώμα τους σαν ουσία άκρως επιθετική μέσα στον οργανισμό τους και μόλις το καταλαβαίνουν συνοδεύεται με μια δόση πανικού. Φυσικά , τις πιο πολλές φορές δεν θυμόμαστε τι είδαμε , αλλά ξέρουμε ακριβώς πώς νιώσαμε . Και καταβάθος γνωρίζουμε ότι δεν είδαμε το παιδικό μας τερατίνι να ανοίγει την πόρτα του δωματίου μας και να μας κυνηγάει , αλλά είδαμε κάτι πιο απλό λίγοτερο αιματηρό , ένα σκηνικό που μας πληγώνει, που η φαντασία και η συναισθηματική μας κατάσταση το μεγενθύνει σε μια τρομακτική για μας καρικατούρα που στοιχειώνει το νου και το σώμα, κι αυτό είναι το πιο περίεργο από όλα: Το οτι ξέρουμε ότι όλα βρίσκονται δε βρίσκονται σε καμια ντουλάπα, κάτω απο κανένα κρεβάτι, πίσω από καμία κουρτίνα , αλλά μέσα στο κεφάλι μας. Αυτομάτως , πολύ πιο δύσκολο να τα ξεφορτωθούμε. Ποιος ο φόβος, γιατί ο φόβος , πού ο φόβος, πώς ο φόβος...

Δεν πρεπει να φοβαμαι. Ο Φοβος ειναι ο φονιας του νου.
Ο Φοβος ειναι ο μικρος θάνατος που φερνει την ολοκληρωτικη εξοντωση.
Θα αντιμετωπισω καταματα τον Φοβο μου.
Θα τον αφησω να περασει απο πανω και απο μεσα μου.Και οταν θα φυγει , 
θα στρεψω το εσωτερικο μου βλεμμα για να δω το δρομο απ'οπου περασε.
Εκει οπου θα εχει περασει ο Φοβος, δε θα υπαρχει τιποτα. Μονο εγω θα βρισκομαι εκει.

Αυτά είπε ο Ηelbert ένα φεγγάρι κάπου στον 20ο αιώνα. Και είχε δίκιο. Μα αν τελικά εμείς είμαστε ο ίδιος ο φόβος μας , πώς θα προσαρμόζαμε το γνωμικό;