I do not own any of the images used below. All the rights belong to their respective owners .

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

Black & White Sinatra



        Ιππεύαμε πολλές ώρες. Το άλογο μου είχε κουραστεί και μπορούσα να ακούσω τη γρήγορη ανάσα του δικού του. Όμως εμείς σαν να ξεχαστήκαμε , μας πήρε πάλι το βράδυ σαν να μη μπορούσαμε να κάνουμε τίποτε άλλο από το να καλπάσουμε, να τρέξουμε ως το πρωί. Να μιλάμε ατελείωτα κι άλλοτε χωρίς να μιλάμε. Κι οι βόλτες πάντοτε τόσο ωραίες! 
          Δεν μου έμαθε ποτέ πώς να ιππεύω . Αν δεν τον είχα δει την πρώτη φορά πάνω στο άλογο του να ζηλέψω, ούτε που θα μου μιλούσε ποτέ για αυτό. Με είχε αφήσει να πέσω μια φορά. Αλλά ποτέ δεν έλεγα όχι όταν παραβγαίναμε. Πάντοτε κέρδιζε εκείνος... κι εγώ, εγώ απλά χαιρόμουν αυτή την απροσδόκητη γεύση ελευθερίας μαζί του. 
"Παραβγαίνουμε μέχρι τον λόφο; Εκεί κάτω από την Ιτιά." είπε κι άρχισε να τρέχει. Ήξερα πόσο όσο κι αν ακουγόταν σαν ερώτηση άλλο τόσο δεν ήταν. Ζορίζοντας τα ζώα , ήμασταν ελεύθεροι πάλι , ζωντανοί κι έτσι όπως μας έβλεπα , αυτός με το μαύρο πουκάμισο και το καπέλο που τόσο αγαπούσε και μένα με το άσπρο μου φόρεμα , γύρισα πίσω σαν ήμασταν παιδιά. Παίζαμε σαν ξεκούρδιστα πάνω στα ξύλινα αλογάκια μας. Εγώ ήμουν πέντε και εκείνος έξι. Ό,τι και να παίζαμε πάντα γελούσε και κέρδιζε εκείνος. Στα μαύρα πάντοτε κι εγώ στα λευκά. Και τι σύμπτωση, φορούσα ίδιο φόρεμα σαν απόψε. Παράξενο.
          Χωρίς να το καταλάβω φτάσαμε απρόσμενα στην ιτιά κι ανεβήκαμε το λόφο. Κατέβηκε από το άλογο , με τρόπο τέτοιο ώστε ήταν σίγουρος πως θα τον μιμηθώ. Έτσι όπως τον ζωγράφιζε στα μάτια μου ο αέρας με ταξίδεψε στις εποχές που ήρθαν μετά , που άλλαξε ο καιρός και μπορούσα να του πω πως είναι δικός μου. Τον πλησίασα και του το πα ξανά, έκπληκτη από το πόσο σαγηνευτικά μπορούσα να προφέρω αυτές τις λέξεις. Χαμογέλασε μόνο με τα χείλη. Είχε ένα βλέμμα ατάραχο , μαγικό. Με πλησίασε και άρχισε να περπατά κυκλικά γύρω μου. Όταν έφτασε πίσω μου, σταμάτησε αθόρυβα. Τόσο κοντά ήταν που η ανάσα του μπορούσε να με αρπάξει.
"Θυμάσαι που παίζαμε μικροί;" Ρώτησε. Γύρισα προς το μέρος του με φόρα να του απαντήσω με το καλύτερο μου φιλί πως φυσικά και θυμάμαι. Bang Bang. ; Έπεσα στο έδαφος. Δεν ξέρω αν ήταν αυτος , η σκανδάλη ή το φεγγάρι αλλά είχα μια λάμψη στα μάτια μου και δε μπορούσα να δω.  Είχε κολλήσει όμως στα αυτιά μου αυτός ο φριχτός ήχος , λες κι έπαιζε επανειλημμένα. Ξανά και ξανά. Ο κρότος. 
         Με βλέπω. Είμαι ακόμα εκεί , τον παρακολουθώ αδιάκριτα καθώς ανεβαίνει στο άλογο του και απομακρύνεται. Δεν βιάζεται , πηγαίνει αργά. Έφυγε χωρίς να πει "Αντίο". Δεν έκανε καν τον κόπο να μου πει ψέματα. Του έφτασε μόνο να με σκοτώσει. Bang Bang Αχ αυτός ο φριχτός ήχος! Όχι στάσου... Τώρα σαν να ακούω κάτι μου μοιάζει με μουσική...ανθρώπους, ακούω ανθρώπους να τραγουδάνε ή και να ψάλλουν δεν είμαι σίγουρη. Και τώρα που κάπως καθάρισε η όραση μου και μπορώ να δω, είμαι ακίνητη κι ανήμπορη να σηκωθώ κι εκείνος έχει πια εξαφανιστεί. Και δεν ξέρω γιατί, δε μπορώ να το εξηγήσω , αλλά να, οι καμπάνες της εκκλησίας που άκουγα εχτές , τώρα θα ορκιζόμουν χίλιες φορές πως κάθε χτύπος φώναζε μέσα μου δυο λέξεις. Bang Bang.
        

19 σχόλια:

  1. Ελπίζω να μην έλαβες μέρος στο διαγωνισμό διηγήματος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών γιατί αλλιώς δεν έχω καμιά ελπίδα!!:/

    Υπέροχο κείμενο βρε!!
    Τελικά εσύ όλα αυτά τα σκεφτόσουν σαν ανάμνηση ως νεκρή;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βασικά πήρα μέρος ! πήρες κι εσυ; Καλή επιτυχία σου εύχομαι!

      Βασικά όχι ακριβώς σαν νεκρή την ώρα που πεθαίνει η ηρωίδα . Αν το δεις πιο προσεκτικά είναι κάτι σαν μια φανταστική πεζή ιστορία για το τραγούδι bang bang της nancy sinatra.

      Διαγραφή
    2. Πήρα,αλλά εντάξει μόλις κατάλαβα ότι δεν έχω τύχη!!:Ρ

      Ναι τώρα το κατάλαβα,γιατί όταν το διάβαζα ήμουν ψιλοζαλισμένος!!Ενδιαφέρον εύρημα να βάλεις την ηρωίδα να σου εκφράσει όλη την ιστορία την ώρα που πεθαινει,μεταξύ ζωής και θανάτου,την ωρα που ο χάρος καβαλάρης θριαμβολογεί!!

      Πολύ καλό!!!

      ΥΓ:Ρε κάνουμε μια λογοτεχνική συντροφιά;

      Διαγραφή
    3. Τι εννοεις καμαρι μου να κανουμε λογοτεχνικη συντροφια; :Ρ

      Διαγραφή
    4. Ε μια παρέα λογοτεχνών,όχι ότι είμαι,αλλά τεσπααα!!:Ρ

      Διαγραφή
    5. Mη μου πεις τυπου Dead poets Society γιατί χρειαζόμαστε κι έναν Robin Williams!

      Διαγραφή
  2. Aχχ τι ωραία που γράφεις!!!Νομίζω πως καλά έκανες και πήρες μέρος στο διαγωνισμό!!!:)

    Κατά κάποιο περίεργο τρόπο τώρα μου εμφάνισε το μπλόγκερ τις αναρτήσεις σου!!Τι να πεις!!

    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Nαι πολλοι μου το ειπαν οτι τους το κανε αυτο , περιεργο και γω δν ξερω τι συμβαινει!!
      Σε ευχαριστώ πολύ παντως! Φιλιά Πολλά !

      Διαγραφή
  3. θα ξαναπώ..ότι γράφεις πανέμορφα!ταξίδεψα..
    ωραία μουσική μας έχεις βάλλει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτός είναι ο σκοπός μου ;)

      Να σαι καλά , σε ένα παράλληλο σύμπαν θα ήμουν music director !

      Διαγραφή
    2. παράλληλο σύμπαν!!εγώ μάλλον θα ήμουν δέντρο!

      Διαγραφή
  4. "Bang bang... My baby shut me down!"
    Τραγουδούσα το τραγούδι όσο διάβαζα! Πολύ όμορφο... Όπως όλα! Το 'χεις παιδί μου, πώς να το κάνουμε; :)
    (Η λίστα ανάγνωσής μου έχει γεμίσει από τις αναρτήσεις σου ξαφνικά! Μυστήριο ιστολόγιο έχεις, βρε μάτια μου! :Ρ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλημέρα!
    Έρχομαι από του Ρασκόλνικωφ γιατί μου το πρότεινε.
    Και πολύ καλά έκανε, από ότι διαπιστώνω.
    Αν και δεν είμαι πολύ του λογοτεχνικού, θέλω να σου πω ότι θα έρχομαι να ρίχνω κλεφτές ματιές που και που!

    Εκ των υστέρων, καλύτερα να φεύγει κάποιος χωρίς αντίο. Έχουμε πήξει στα ψέμματα!

    Και πάλι καλή σου ημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λες λοιπόν; Χωρίς αντίο έ;

      Σε ευχαριστώ πολύ , περιπλανήσου ελεύθερα :)

      Διαγραφή
  6. Κάποια στιγμή δεν θυμόσουν ποια/ος σου μίλησε, μου φαίνεται. Σημασία έχει πως θυμόσουν τι σου είπε. Αγαπάει κάποιος κυρίως αυτό που δεν ξέρει, άλλωστε. Αν η περιέργεια-το πιο δυνατό διεγερτικό-συναντηθεί και με την κομψότητα, ( στυλ.....δεν λέγεται;),ακόμη καλύτερα.
    Καλό μήνα! και νάσαι βέβαιη- η ΠΕΛ θα εκφράσει με τα βραβεία της, τον ''μέσο όρο'', ένας μέσος ορός θα ήταν πιο χρήσιμος

    ΣΤΟΝ ΡΥΘΜΟ ΤΟΥ ΠΝΙΓΜΟΥ
    Θα σου πω πως όταν κάποιος τρελαθεί (αληθινά όμως)
    Φοβερίζει τον οίκτο των πολλών
    Φεύγει για πολύμορφα παραμύθια που τα παίζει μέχρι τέλους
    Σταματάει-
    Χαιρετάει τον εαυτό του
    Αγαπάει μια νεκρή κοπέλα
    Του αρέσουν τα λεωφορεία τα βράδυα
    Ανάβει ηλεκτρικό τα πρωινά
    Γίνεται λιχούδης σαν αρκουδάκι
    Φωνάζει σαν άνθρωπος
    Τρομοκρατεί τους απέναντι
    Δεν μπαίνει σε κανέναν μέσα,
    στο σπίτι,στη σκέψη, στο σώμα του
    Ακουμπάει και λατρεύει τις λείες επιφάνειες που χαιδεύουν
    Κινείται σαν χορεύοντας στη λίμνη του πόνου
    Στα εκλογικά κέντρα γελάει που όλοι του χαμογελούν
    Στις καβάντζες ψάχνει για γυναικεία υγρά, νωπά
    Τα παιδιά τα βαριέται και τα λατρεύει
    -όχι δεν χαιδεύει κανένα-
    Στη μάνα του λέει ψέμματα πως πήρε όλα τα χάπια
    Έχει εμμονή με την ώρα.
    Μη φύγει η τρέλα
    Και μείνει πάλι μόνος.

    Νίκος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν περιμένω κανένα διαγωνισμό για να πιστέψω στον εαυτό μου ούτε και σε ένα σωρό άλλους ταλαντούχους ανθρώπους που δεν αναδυκνύονται όπως θα έπρεπε. Κάνω αυτό που μου με εκφράζει και με εκφράζει αυτό που κάνω. :)

      Θα μου άρεσε να δω το ποίημα σου σαν ένα παράλληλο κείμενο . Μια μορφή θανάτου κι εδώ υποθέτω !

      Διαγραφή
  7. Μου απαντάς θυμωμένα ; Νόμιζα πως ήξερες τι γνώμη έχω για σένα, το πως γράφεις.....όσο για την εισαγωγή στο σχόλιό μου, απλά έλεγε πως το κύριο είναι το ''τι'' οχι το ''ποιός''. Για την ιστορία κι εγω έστειλα κάτι, (ΠΕΛ τώρα....) για να πατώσει!
    -Δεν γράφω για θάνατο, για τη τρελή αναζήτηση ζωής γράφω.........
    Απλή αφιέρωση ήταν τα στιχάκια, στο όνομα ενος χάους διαφοράς που δεν εμποδίζει την ανταλλαγή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. καθόλου θυμωμένα , λυπάμαι πολύ για τη λανθασμένη εντυπωση που έδωσα , ειχα την ακριβως αντιθετη πρόθεση...

      Διαγραφή