Οι νύχτες έχουν δική τους γλώσσα.
Η Σελήνη είναι περίεργη με τους θνητούς. Αν την κοιτούν δυο φίλοι , σιγοτραγουδά χαμένους στίχους. Στους ερωτευμένους χαρίζει τ'ωραιότερο της λεξιλόγιο -πού και πού βρίσκει ανάμεσα τους ιδανικούς ποιητές . Μα αν τολμήσεις και την κοιτάξεις μονάχος , δε μιλά. Στέκει εκεί και περιμένει καρτερικά ν'ακούσεις μόνος γιατί τ'Αληθινά μας δε χωρούν τη σιωπή.
Κουβέντα δε σταυρώνεις .
Έτσι ήταν πάντα ο ουρανός - περήφανος για τη γλώσσα του.
Πάντα χρειάζεται ένας δεύτερος , βλέπεις, να μεταφράζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου