Προσωπεία

   Πόσες φορές δεν έχουμε συναντήσει ανθρώπους με προσωπεία; Ανθρώπους που δεν κρύβουν απλώς το αληθινό τους πρόσωπο , μα το καλύπτουν με ένα άλλο; Ένα άλλο πρόσωπο που αρέσει πιο πολύ, που πουλάει πιο πολύ, ενδεχομένως που βολεύει πιο πολύ. 

   Και πώς στα αλήθεια ξεκινάει όλο αυτό ; Ίσως είναι μια ανάγκη του ατόμου να σκεπάσει την ανασφάλεια του με κάτι που σε εκείνο μοιάζει πιο φανταχτερό . Είναι δηλαδή , άνθρωποι ανασφαλείς που αποστρέφονται αυτό που είναι και επειδή καμιά φορά δεν το αντέχουν, επιδιώκουν να φτιάξουν κάτι άλλο με το οποίο είναι ευχαριστημένοι και οι ίδιοι...Κι ίσως όντας έτσι κρυμμένοι από τον ίδιο τους τον εαυτό να καταφέρουν να μοιάζουν σε αυτό τον "αλλο" που έχουν πλάσει, αφού ζουν με την ελπίδα ότι ίσως κάποτε ταυτιστούν μαζί του στην καλύτερη περίπτωση. Και στη χειρότερη; Δεν θα μάθει ποτέ κανείς το μυστικό τους. Ή μήπως όχι; 

  Οι παραπάνω όμως αποτελούν μόνο μια κατηγορία . Οι ανασφαλείς θέλουν να γίνουν ναρκισσιστές. Επικίνδυνοι ολίγον τι για τον εαυτό τους αλλά για τους άλλους εύκολα ανιχνεύσιμοι . Ναι σωστά , το προσωπείο που ανέφερα είναι αυτό που λέμε "ιματζ". 

Κι όμως ξέρουμε ότι υπάρχει κάτι ακόμη καλύτερο από αυτό. Το προσωπείο που δεν είναι ο απλός "άλλος" αλλά κάποιος ο οποίος έχει φτιάξει επιτηδευμένα και μάλιστα με πολλή τέχνη τον δεύτερο του εαυτό και τον χρησιμοποιεί για να εκμεταλλευτεί τους γύρω του με διάφορους τρόπους. Πόσες φορές δεν αναρωτηθήκαμε γιατί παιδιά τόσο ταλαντούχα στην υποκριτική χαραμίζονται ανάμεσα σε μας τους δόλιους ανυποψίαστους ειλικρινείς , που και υποψιασμένοι ακόμα την πατάμε υποκλινόμενοι στο ταλέντο τους και στην ικανότητα τους να πάιρνουν από μας ό,τι εμείς με λαχτάρα προσπαθούμε να σταματήσουμε να δίνουμε! Εν όψει και των φετινών όσκαρ σε ένα μήνα δηλαδή, δώστε κάτι κι από μας στα παιδιά...! Κερασμένα από μένα. 

  Ε πώς , δεν είναι εύκολο να πρωτοτυπεί και να καινοτομεί κανείς στην υποκρισία ! Γιατί δεν μιλάμε απλώς για περιπτώσεις τύπου Κ.Π. και Ιάσονα Κλεάνδρου αλλά κάτι λίγο πιο πονηρεμένο. Άραγε τόσο πολύ δεν τους αντέχει ο καθρέφτης τους ή τόσο άδειο και απών είναι το είδωλο τους που πρέπει να καθρεφτιστούν επάνω στις ψυχές των άλλων; 

  Όμως, παρόλ'αυτά , δεν πειράζει. Τα μαθήματα είναι δικά μας, και τα ζόρια και να τα αισθήματα , ναι όλα αυτά τα ζωογοόνα γράφουν το όνομα μας επάνω. Ναι , δεν πειράζει.  Κι αυτό γιατί παρότι είναι δύο στον αριθμό , μα ουσιαστικά αν κοιτάξεις προσεκτικά δεν υπάρχει κανείς. Μια χαράδρα εκεί κάπου στο μεταίχμιο καταπίνει αργά και μεθοδικά και τους δυό. Κανείς δεν νικά στο τέλος. Νικιέται πριν το τέλος.

   Και ας είναι αυτή η τελευταία φοράπου θα σκεφτώ αυτούς τους ανθρώπους που πέρασαν από δω και έφυγαν και που θα ρθούνε κι άλλοι. Κι ας έχω μονάχα να τους πω τους στίχους που τραγούδησε η αγαπημένη μου Νατάσσα "Αν ήταν κάπου να ευχηθώ θα ταν σε αυτά που σε όσους τα μαθα τα ξέχασαν μετά."