I do not own any of the images used below. All the rights belong to their respective owners .

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

Nέο Μέλος

   Τη σημερινή ανάρτηση θα την αφιερώσω σε ενα νεο μέλος που προστέθηκε στην παρέα των bloggers από σήμερα . Σαν σήμερα γεννήθηκε το Cinema Verite  , από την φιλενάδα μου "Cassandra Logan ".
  Ένα σάιτ διαφορετικό από αυτά που έχουμε συνηθίσει , αλλά ακριβώς αυτό που περίμενα από την κοπέλα που έχω συνηθίσει ;)
  Όσοι από εσάς μοιράζεστε το ενδιαφέρον μας και πολλές φορές αγάπη για την έβδομη τέχνη, τον κινηματογράφο την παραγωγή και όλα τα συναφή , θα βρείτε το μπλογκ της  μια πολύ ενδιαφέρουσα οπτική και προοπτική της ! Kαι μιας και πλησιάζουν τα Οσκαρ, θα υπάρχει πολύ υλικό , το εγγυώμαι .

Σας παρουσιάζω λοιπόν το Cinema Verite ....!

http://seventh-art-istics.blogspot.com/

Καλή αρχή (:




Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

Βραβείο (;)

  Αγαπητέ Ρασκό ,


 Πιθανότατα μόνο εσύ θα το διαβάσεις , αλλά αφου με προσκάλεσες στο παιχνίδι , δε μπορώ παρά να σου κάνω το χατίρι.
 Λοιπόν, για να δουμε 7 πράγματα για μένα :

1.  Ειμαι τέλεια-μελαγχολική (όποιος γνωρίζει από ψυχολογία καταλαβαίνει τι λέω)
2.  Όταν αρχίσω να γελάω δε σταματάω . Οι γύρω μου γελάνε έπειτα με μένα που δεν μπορώ να σταματήσω.
3.  Αγαπημένοι μου φανταστικοί χαρακτήρες είναι ο καπελάς και ο Τσεστερ . Προφανώς και θα ταύτιζα τον εαυτό μου με την Αλίκη στο πιο τραγικό της ίσως.
4.  Πιστεύω ότι το να φιλάς κάποιον/α στο ένα μάγουλο είναι πιο αυθεντικό από το να το κάνεις σταυρωτά ή τρεις φορές όπως σε άλλες χώρες (ήμαρτον)
5. Φημίζομαι για την αφηρημάδα μου, αλλά όταν ασχολούμαι με κάτι , παρατηρώ πράγματα που άλλοι δεν βλέπουν.
6. Ποτέ δε μου άρεσε η βασιλόπιτα των Χριστουγέννων.
7α Είμαι εθισμένη σε κάθε μορφή τέχνης 7β έχω γράψει 2 μυθιστορήματα.

Και επειδή δεν έχω 15 άτομα να μοιραστώ το βραβείο , λέω να επιλέξω να το δώσω σε ένα πολυ ξεχωριστό άτομο για μένα . Μακάρι να της έδινα όλα τα βραβεία του κόσμου - ή απλώς να μπορούσα να κάνω το όνειρο της πραγματικότητα. Προς το παρόν όμως , let's have some fun, shall we ?

and the oscar goes to....playmobil 

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

Αντιθέσεις

 
     Λένε πως ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο αντιθέσεις: καλό- κακό, δίκαιο-άδικο, όμορφο-άσχημο , ένα- πολλά , αρσενικό-θηλυκό. Από τους Πυθαγόρειους ακόμα και τον Αριστοτέλη γνωρίζουμε πως υπήρχε η άποψη πως η ισορροπία βασίζεται σε (δεκα;) ζεύγη αντιθέσεων . Όπως και να χει , νομίζω πως ο άνθρωπος ο ίδιος είναι το πιο τρανταχτό παράδειγμα αντίθεσης ίσως και αντίφασης. 
   Μιλάω για αυτή την τάση του ανθρώπου να μπορεί να φτάνει από το ένα άκρο στο άλλο, χωρίς κιόλας πολλές φορές να διανύει την απόσταση ανάμεσα τους , απλώς μεταπηδώντας άξαφνα από το ένα σημείο στο άλλο. Είναι σχεδόν μαγικό πώς το ανθρώπινο είδος μπορεί από τη μία πλευρά να ξεχωρίζει από τα άλλα, να αναπτύσσει λόγο , να δημιουργεί γλώσσα , να επικοινωνεί , να χτίζει πολιτισμό , να δημιουργεί απίστευτα πράγματα ανακαλύπτοντας τις τέχνες .
    Γιατί δεν σας κρύβω πως κάθε φορά που επισκέπτομαι ένα μουσείο , μια γκαλερί , μια παράσταση χορευτική ή θεατρική ή απλώς τα χαζεύω από τον υπολογιστή μου,  κάνω στον εαυτό μου κάθε φορά την ίδια ερώτηση. Εφόσον το ανθρώπινο είδος είναι ένα , πώς γίνεται να μπορεί να δημιουργεί γύρω του ένα τόσο μαγικό εξωπραγματικό πεδίο , να μεταδίδει το πιο απλό μήνυμα ομορφιάς μέσα από την τέχνη και από την άλλη να μετατρέπεται σε ανήμερο θηρίο; Πώς γίνεται να αισθανόμαστε την αγάπη, τη συμπόνοια , το θαυμασμό , όλα αυτά που συνιστούν αυτό που ονομάζουμε "ανθρωπιά" και κοντεύουμε να ξεχάσουμε τελος πάντων, ενώ ταυτόχρονα αισθανόμαστε μίσος, απέχθεια, ρατσισμό, οργή , φόβο; Πώς γίνεται να ζει μέσα μας τόση ομορφιά και τόση ασχήμια; Και πώς από ζωντανά έργα τέχνης εμείς οι ίδιοι μεταμορφωνόμαστε σε μηχανές , πολλές φορές φονικές; Ποιο από τα δύο είναι η φύση μας ; Γιατί σε καμία περίπτωση δε μπορώ να δεχθώ πως είναι και τα δύο. Δεν μπορούν να είναι . Και ως προς τι αυτή η αντίθεση; έχει κάποια χρησιμότητα. Ίσως ο άνθρωπος απο την αρχή είναι τη δυναμη, πληρούσε τις προϋποθέσεις και απλώς δεν είχε τη γνώση να φτιάξει σωστά καμία κοινωνία κι ας είναι ον κοινωνικό. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. 
    Και ίσως στην τελική  όλες αυτές τις σκέψεις που αραδιάζω σήμερα να μη σημαίνουν και κάτι. Σίγουρα τίποτε δεν αλλάζουν. Ίσως πάλι να είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι είδα V for Vendetta αμέσως μετά απο American History X. Δεν θα το ξανακάνω. Ή μήπως όχι; 


Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

Πετρανάσα

   Aυτή η αίσθηση που σε θέλει ακίνητο , αγαλμάτινο σε πρινη θέση ναι κοιτάς γύρω γύρω με το ένα μάτι γεμάτο απορία , φόβο , αμφιβολία, όνειρο, νοσταλγία, πόνο  και το άλλο φωτιά , τόλμη, παρόρμηση , θυμό , ενέργεια , σπιρτάδα, αποφασιστικότητα , αίμα και θάρρος. Τα χέρια σιδηρογροθιές , έτοιμα να χτυπήσουν το σκοτεινό , το άδικο , το λάθος . Τα πόδια μαρμαρωμένα καθηλωμένα στη θέση τους . Μόνο τα γόνατα να μπορείς να λυγίσεις , οι πατούσες να μην κινούνται. Κι εσύ να μη θες να λυγίσεις, να μαστιγώνεις και να τρυπάς με μαχαίρι τα πόδια σου για να ξυπνήσεις τους υπνωτισμένους σου νευρώνες , να κουνηθείς , να φύγεις .

  Μέσα κι έξω , φωνάζεις χωρίς να ακουγονται οι κραυγές, ματώνεις χωρίς να κυλάει πουθενά το αίμα , έχεις τα χέρια καθαρά και συνείδηση αδειανή ή πλήρης . Και πού να πας, πώς να πας , με ποιον να πας....Πώς να πολεμήσεις , τι να πολεμήσεις , ποιον να πρωτοπολεμήσεις...Πού πήγαν τα φτερά σου , τα έχασες , τα βρήκες , είναι σπασμένα , δεν κολλούν , δεν ξαναμπαίνουν στην πλάτη. Βρες άλλο τρόπο να πετάξεις. Βρες αλλιώτικα φτερά , οι άγγελοι δε ζουν εδώ πια. Όποιος γεννιέται τον σκοτώνουμε ή αυτοκτονεί.  Και δεν ξέρεις να σταματήσεις αυτήν την εσωτερική πάλι , δεν ξέρεις πώς ξεκίνησε και πού θα σταματήσει , τι μπορεί να ξυπνήσει αύριο , κι αν όλα κοιμούνται πάλι ...Πώς να φύγεις από δω και πού να πας... Τα μάτια σου είναι οι χειρότεροι τιμωρία . Μόνο να κοιτούν μπορούν. Οι γροθιές είναι η χειρότερη τιμωρία σου. Χτυπάς άσκοπα χωρίς να πετυχαίνεις . Τα πόδια είναι η χειρότερη τιμωρία σου , όσο κι αν θες κάποιος κάτι τα σφήνωσε στη θέση τους και ο κόσμος μέσα και έξω σου λέει με χαρακτηριστική χροιά " Ας παίξουμε ένα παιχνίδι."
 Και μου θυμίζει ένα παραμύθι που άκουγα παλιά , από τους Γκριμ πρέπει να ήταν πάλι, για κείνο τον υπηρέτη που όσο έλεγε την αλήθεια , τόσο πέτρωνε , γινόταν άγαλμα. Έτσι πρέπει να πηγαίνει κι εδώ, από τα πόδια και προχωρά προς το κεφάλι.