Let's go fly a Kite

        Πάντα θα λείπει κάτι . Ξεκινάω απόλυτα και σχεδόν δογματικά , μα τι να κάνω που'ναι έτσι ακριβώς; Είμαι από τους πρώτους που υπενθυμίζω στον εαυτό μου το σοφό ρητό "ποτέ μη λες ποτέ" , όμως σε τέτοιες περιπτώσεις και η διαλλακτικότητα κάνει υποχωρήσεις μπροστά στην γενική αλήθεια. 

         Ο άνθρωπος από τη φύση του έτσι είναι πλασμένος, κάθεται και μετράει μέρα παρά μέρα τι είναι αυτό που του λείπει γιατί δεν του έμαθε κανείς ότι πληρότητα δεν είναι να τα έχεις όλα αλλά να σε γεμίζουν αυτά που έχεις. Κι αντί  για αυτό , μετράμε τα απόντα και δεν χαρίζουμε ούτε μια μικρή παρένθεση για να χωρέσουμε όλα αυτά που έχουμε, γιατί δεν τα λαμβάνουμε υπόψη μας. Ίσως φταίει που μερικά πράγματα τα παίρνουμε ως δεδομένα , κάποια άλλα γιατί δεν τα χάσαμε ποτέ και δεν φανταζόμαστε πώς θα 'μασταν χωρίς αυτά . Όπως ο ανθρωπάκος στο μικρό πρίγκιπα , που καθόταν και έχανε την ώρα του λογαριάζοντας τα άστρα , ενώ τα είχε στα πόδια του κι ούτε που του πέρασε από το μυαλό να καθίσει να τα θαυμάσει.

      Δεν λέω ως ο άνθρωπος είναι αχάριστος . Λέω μονάχα πως η φύση του τον έχει κάνει ανικανοποίητο και πλεονέκτη. Τώρα θα μου πεις, είναι όλα τόσο κολακευτικά και δεν ξέρεις ποιο να πρωτοδιαλέξεις , έλα όμως που καταβάθος ξέρεις ότι κάπου εκεί κρύβεται η αλήθεια . Κι αυτό , γιατί λίγοι άνθρωποι έχουν φιλοσοφήσει πραγματικά τι σημαίνουν οι λέξεις "έχω"  "χρειάζομαι" και "θέλω" και τις εντυπώνουν σε διαφορετικά συρταράκια του εγκεφάλου χωρίς να τα συγχέουν μεταξύ τους. 

Άλλωστε είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο , ο άνθρωπος κυνηγάει μια ευτυχία που ενδέχεται να υπάρχει μπροστά στα μάτια τους κι αυτός από τη συνήθεια να κυνηγάει το τέλειο και το "πολύ" πνίγεται μέσα στη ματαιότητα και χάνει τη μαγεία. Γιατί αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά , σε κάθε τι τριγύρω υπάρχει μαγεία. 

Κι εσύ που διαβάζεις και ανυπομονείς να τελειώσω για να σχολιάσεις και να διαφωνήσεις  μαζί μου , σε προκαλώ να διαψεύσεις αυτό : 

 Έχεις τη δυνατότητα, την ευκαιρία, το δικαίωμα και το δώρο να συλλέξεις στιγμές με ό,τι έχεις. Να βγεις στο μπαλκόνι ξυπόλητος και να νιώσεις το κρύο να διαπερνά το σώμα σου και να αισθανθείς μέσα σου τον χειμώνα , να κοιτάξεις ψηλά και να δεις πόσα χιλιάδες αστέρια γελάνε,  να χωθείς μέσα στην αγκαλιά του γονιού, του φίλου , του αγαπημένου σου και να νιώσεις τη θαλπωρή και τη ζεστασιά , να κρατήσεις στο χέρι σου μια χούφτα χιόνι, να δεις τον ήλιο το επόμενο πρωί να σου υπόσχεται πως σήμερα είναι μια καινούρια μέρα , να κυλιστείς μέσα σε ένα χωράφι και να λερωθείς όσο δεν μπόρεσες ποτέ, να κάνεις μια βουτιά στη θάλασσα , να πεις ότι βλακεία σου κατέβει στο κεφάλι με την παρέα σου και να κρατάς την κοιλιά σου από τα γέλια,να δείξεις στο μικρό σου αδερφό/ή φέτος πώς να πετάει χαρταετό ... Είσαι υγιής να αναπνεύσεις, να ζήσεις , να αφήσεις το σημάδι σου μέσα στο λίγο διάστημα που θα συζείς μαζί μας , ήρθαν πολλοί πριν από μας και θα ακολουθήσουν ακόμα τόσοι ! Γιατί να μη φτιάξουμε κι εμείς για μας , αυτό που λέει και το τραγούδι " ένα μέρος που δε μοιάζει με κανένα" και να βάλουμε μέσα αυτούς που θέλουμε; Γιατί να λοιπόν να μην πάρουμε την απόφαση από δω και μπρος να μετράμε όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα που σίγουρα έχουμε λίγο πολύ και να προσπαθήσουμε να νιώσουμε τυχεροί και ευτυχισμενοι, γιατί ευλογημένοι είμαστε σίγουρα ! 

        Στο κάτω κάτω, αν ισχύουν κι όλα αυτά που μας αραδιάζει το ίνδαλμα μου ο Coehlo τότε το σύμπαν δεν θα έχει κανένα λόγο να μη σας επιβραβεύσει για την ικανότητα σας να ζείτε !

Και μιας και μιλησα και για χαρταετό , έχω τρανταχτότατο παράδειγμα την τελευταία σκηνή στη Mary Poppins  όταν ο pater familia (ναι αυτός με τη σπιταρώνα και τα κανόνια πάνω από το σπίτι του) μέσα στους καπνούς σκάει τη φόδρα από το καπέλο , παραιτείται ,παίρνει την οικογένεια του στην πλατεία και πετάνε όλοι μαζί χαρταετό τραγουδώντας . Η πιο μεγάλη ευχαρίστηση πηγάζει από τα πιο απλά γύρω μας , αρκεί να έχουμε την αξιότητα να το δούμε.

http://www.youtube.com/watch?v=Qj8AuMTI-7Y