Φαντάσματα

Ό,τι εξορίζουμε
δε μπορεί να πεθάνει.

Άλλοτε , άλλοτε επιστρέφει
σαν φάντασμα
περιπλανιέται πού και πού
στα δώματα εντός μας
όχι πάντοτε σαν στοιχειό
αλλά σαν ανάμνηση
του κενού που άφησε πίσω
                                       -φεύγοντας

Του γυαλιού που έσπασε
κάπου εκεί
σε κάποια γωνιά
και μας έκαψε
μας έκοψε,
όχι πάντα σαν σουγιάς
αλλά σαν μνεία
ότι πάντα κάτι λείπει...

Γιατί έφυγε.
Το διώξαμε.

Μα ό,τι εξορίζουμε
δεν μπορεί στα αλήθεια να πεθάνει.

Μονάχα εμείς ταυτίζουμε
την εξορία με το θάνατο.
Ετσι, για να αντέξουμε την απουσία.
Για να αντέξουμε τη φιλοξενία των φαντασμάτων.

Γιατί η ψυχή
-δυστυχώς ή ευτυχώς-
δεν είναι φτιαγμένη να σκοτώνει.