Nέο Μέλος

   Τη σημερινή ανάρτηση θα την αφιερώσω σε ενα νεο μέλος που προστέθηκε στην παρέα των bloggers από σήμερα . Σαν σήμερα γεννήθηκε το Cinema Verite  , από την φιλενάδα μου "Cassandra Logan ".
  Ένα σάιτ διαφορετικό από αυτά που έχουμε συνηθίσει , αλλά ακριβώς αυτό που περίμενα από την κοπέλα που έχω συνηθίσει ;)
  Όσοι από εσάς μοιράζεστε το ενδιαφέρον μας και πολλές φορές αγάπη για την έβδομη τέχνη, τον κινηματογράφο την παραγωγή και όλα τα συναφή , θα βρείτε το μπλογκ της  μια πολύ ενδιαφέρουσα οπτική και προοπτική της ! Kαι μιας και πλησιάζουν τα Οσκαρ, θα υπάρχει πολύ υλικό , το εγγυώμαι .

Σας παρουσιάζω λοιπόν το Cinema Verite ....!

http://seventh-art-istics.blogspot.com/

Καλή αρχή (:

Βραβείο (;)

  Αγαπητέ Ρασκό ,


 Πιθανότατα μόνο εσύ θα το διαβάσεις , αλλά αφου με προσκάλεσες στο παιχνίδι , δε μπορώ παρά να σου κάνω το χατίρι.
 Λοιπόν, για να δουμε 7 πράγματα για μένα :

1.  Ειμαι τέλεια-μελαγχολική (όποιος γνωρίζει από ψυχολογία καταλαβαίνει τι λέω)
2.  Όταν αρχίσω να γελάω δε σταματάω . Οι γύρω μου γελάνε έπειτα με μένα που δεν μπορώ να σταματήσω.
3.  Αγαπημένοι μου φανταστικοί χαρακτήρες είναι ο καπελάς και ο Τσεστερ . Προφανώς και θα ταύτιζα τον εαυτό μου με την Αλίκη στο πιο τραγικό της ίσως.
4.  Πιστεύω ότι το να φιλάς κάποιον/α στο ένα μάγουλο είναι πιο αυθεντικό από το να το κάνεις σταυρωτά ή τρεις φορές όπως σε άλλες χώρες (ήμαρτον)
5. Φημίζομαι για την αφηρημάδα μου, αλλά όταν ασχολούμαι με κάτι , παρατηρώ πράγματα που άλλοι δεν βλέπουν.
6. Ποτέ δε μου άρεσε η βασιλόπιτα των Χριστουγέννων.
7α Είμαι εθισμένη σε κάθε μορφή τέχνης 7β έχω γράψει 2 μυθιστορήματα.

Και επειδή δεν έχω 15 άτομα να μοιραστώ το βραβείο , λέω να επιλέξω να το δώσω σε ένα πολυ ξεχωριστό άτομο για μένα . Μακάρι να της έδινα όλα τα βραβεία του κόσμου - ή απλώς να μπορούσα να κάνω το όνειρο της πραγματικότητα. Προς το παρόν όμως , let's have some fun, shall we ?

and the oscar goes to....playmobil 

Αντιθέσεις

 

     Λένε πως ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο αντιθέσεις: καλό- κακό, δίκαιο-άδικο, όμορφο-άσχημο , ένα- πολλά , αρσενικό-θηλυκό. Από τους Πυθαγόρειους ακόμα και τον Αριστοτέλη γνωρίζουμε πως υπήρχε η άποψη πως η ισορροπία βασίζεται σε (δεκα;) ζεύγη αντιθέσεων . Όπως και να χει , νομίζω πως ο άνθρωπος ο ίδιος είναι το πιο τρανταχτό παράδειγμα αντίθεσης ίσως και αντίφασης. 

   Μιλάω για αυτή την τάση του ανθρώπου να μπορεί να φτάνει από το ένα άκρο στο άλλο, χωρίς κιόλας πολλές φορές να διανύει την απόσταση ανάμεσα τους , απλώς μεταπηδώντας άξαφνα από το ένα σημείο στο άλλο. Είναι σχεδόν μαγικό πώς το ανθρώπινο είδος μπορεί από τη μία πλευρά να ξεχωρίζει από τα άλλα, να αναπτύσσει λόγο , να δημιουργεί γλώσσα , να επικοινωνεί , να χτίζει πολιτισμό , να δημιουργεί απίστευτα πράγματα ανακαλύπτοντας τις τέχνες .

    Γιατί δεν σας κρύβω πως κάθε φορά που επισκέπτομαι ένα μουσείο , μια γκαλερί , μια παράσταση χορευτική ή θεατρική ή απλώς τα χαζεύω από τον υπολογιστή μου,  κάνω στον εαυτό μου κάθε φορά την ίδια ερώτηση. Εφόσον το ανθρώπινο είδος είναι ένα , πώς γίνεται να μπορεί να δημιουργεί γύρω του ένα τόσο μαγικό εξωπραγματικό πεδίο , να μεταδίδει το πιο απλό μήνυμα ομορφιάς μέσα από την τέχνη και από την άλλη να μετατρέπεται σε ανήμερο θηρίο; Πώς γίνεται να αισθανόμαστε την αγάπη, τη συμπόνοια , το θαυμασμό , όλα αυτά που συνιστούν αυτό που ονομάζουμε "ανθρωπιά" και κοντεύουμε να ξεχάσουμε τελος πάντων, ενώ ταυτόχρονα αισθανόμαστε μίσος, απέχθεια, ρατσισμό, οργή , φόβο; Πώς γίνεται να ζει μέσα μας τόση ομορφιά και τόση ασχήμια; Και πώς από ζωντανά έργα τέχνης εμείς οι ίδιοι μεταμορφωνόμαστε σε μηχανές , πολλές φορές φονικές; Ποιο από τα δύο είναι η φύση μας ; Γιατί σε καμία περίπτωση δε μπορώ να δεχθώ πως είναι και τα δύο. Δεν μπορούν να είναι . Και ως προς τι αυτή η αντίθεση; έχει κάποια χρησιμότητα. Ίσως ο άνθρωπος απο την αρχή είναι τη δυναμη, πληρούσε τις προϋποθέσεις και απλώς δεν είχε τη γνώση να φτιάξει σωστά καμία κοινωνία κι ας είναι ον κοινωνικό. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. 

    Και ίσως στην τελική  όλες αυτές τις σκέψεις που αραδιάζω σήμερα να μη σημαίνουν και κάτι. Σίγουρα τίποτε δεν αλλάζουν. Ίσως πάλι να είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι είδα V for Vendetta αμέσως μετά απο American History X. Δεν θα το ξανακάνω. Ή μήπως όχι; 

Πετρανάσα

   Aυτή η αίσθηση που σε θέλει ακίνητο , αγαλμάτινο σε πρινη θέση ναι κοιτάς γύρω γύρω με το ένα μάτι γεμάτο απορία , φόβο , αμφιβολία, όνειρο, νοσταλγία, πόνο  και το άλλο φωτιά , τόλμη, παρόρμηση , θυμό , ενέργεια , σπιρτάδα, αποφασιστικότητα , αίμα και θάρρος. Τα χέρια σιδηρογροθιές , έτοιμα να χτυπήσουν το σκοτεινό , το άδικο , το λάθος . Τα πόδια μαρμαρωμένα καθηλωμένα στη θέση τους . Μόνο τα γόνατα να μπορείς να λυγίσεις , οι πατούσες να μην κινούνται. Κι εσύ να μη θες να λυγίσεις, να μαστιγώνεις και να τρυπάς με μαχαίρι τα πόδια σου για να ξυπνήσεις τους υπνωτισμένους σου νευρώνες , να κουνηθείς , να φύγεις .

  Μέσα κι έξω , φωνάζεις χωρίς να ακουγονται οι κραυγές, ματώνεις χωρίς να κυλάει πουθενά το αίμα , έχεις τα χέρια καθαρά και συνείδηση αδειανή ή πλήρης . Και πού να πας, πώς να πας , με ποιον να πας....Πώς να πολεμήσεις , τι να πολεμήσεις , ποιον να πρωτοπολεμήσεις...Πού πήγαν τα φτερά σου , τα έχασες , τα βρήκες , είναι σπασμένα , δεν κολλούν , δεν ξαναμπαίνουν στην πλάτη. Βρες άλλο τρόπο να πετάξεις. Βρες αλλιώτικα φτερά , οι άγγελοι δε ζουν εδώ πια. Όποιος γεννιέται τον σκοτώνουμε ή αυτοκτονεί.  Και δεν ξέρεις να σταματήσεις αυτήν την εσωτερική πάλι , δεν ξέρεις πώς ξεκίνησε και πού θα σταματήσει , τι μπορεί να ξυπνήσει αύριο , κι αν όλα κοιμούνται πάλι ...Πώς να φύγεις από δω και πού να πας... Τα μάτια σου είναι οι χειρότεροι τιμωρία . Μόνο να κοιτούν μπορούν. Οι γροθιές είναι η χειρότερη τιμωρία σου. Χτυπάς άσκοπα χωρίς να πετυχαίνεις . Τα πόδια είναι η χειρότερη τιμωρία σου , όσο κι αν θες κάποιος κάτι τα σφήνωσε στη θέση τους και ο κόσμος μέσα και έξω σου λέει με χαρακτηριστική χροιά " Ας παίξουμε ένα παιχνίδι."
 Και μου θυμίζει ένα παραμύθι που άκουγα παλιά , από τους Γκριμ πρέπει να ήταν πάλι, για κείνο τον υπηρέτη που όσο έλεγε την αλήθεια , τόσο πέτρωνε , γινόταν άγαλμα. Έτσι πρέπει να πηγαίνει κι εδώ, από τα πόδια και προχωρά προς το κεφάλι.

http://www.youtube.com/watch?v=1jPubp69dE4

Mπορούμε πράγματι να θυμηθούμε , αλλά δε μπορούμε να πιστέψουμε το ίδιο με τότε.  Κάθε φορά όμως που βλέπω ένα μικρό παιδί να ζωγραφίζει , να δείχνει τον ουρανό, να κλαίει γιατί θέλει παγωτό , να μετράει στα δάχτυλα των χεριών του για να προσθέσει , κάτι νιώθω να αλλάζει.

Mary-go-round

Μια εικόνα που ήθελα να μοιραστώ . ..
έτσι δεν είναι;  (((:

Μεγάλες Προσδοκίες

     Με αφορμή τα 200στα γενέθλια του Τσαρλς Ντίκενς, συλλογίστηκα ξανά τις Μεγάλες Προσδοκίες. Πόσοι απο μας έχουμε υπάρξει άνθρωποι σαν τον Φιν , κάνοντας τα αδύνατα δυνατά να ξεφύγουμε από το σημείο που  είμαστε και να ανέβουμε σκαλιά και σκαλια , ελπιζοντας να φτάσουμε, να αγγίξουμε ή έστω να βρισκόμαστε στη σφαίρα επιρροής μιας "Εστέλλα" ; Και το βάζω σε εισαγωγικά γιατί δεν εννοώ το ή ένα πρόσωπο , αλλά το αναγάγω σε μια ευρύτερη έννοια , σε ένα όνειρο , έναν στόχο , μια ιδέα.

        O Φιν τρέφει αυταπάτες. Νομίζει πως όλα τα χρήματα και τις ευκαιρίες για να ανελιχθεί τα δίνει η αριστοκράτισσα Ντινσμορ. Και είναι μια πολύ βολική ψευδαίσθηση , αφού χάρη σε αυτήν θα εξελιχθεί και θα γίνει αυτός που πρέπει. Άλλωστε , πώς να ξεχάσει κι αυτός κι εμείς , εκείνη τη σκηνή στο συντριβάνι ;

      Κι όμως , όταν αποκαλύπτεται η αλήθεια εκείνος απογοητεύεται , αισθάνεται πως γκρεμίζονται τα όνειρα του. Κι όμως , το όνειρο έμεινε ίδιο , απλώς άλλαξε το περιτύλιγμα . Ο Φιν πέρασε σχεδόν τη μισή του ζωή παραδομένος και υπνωτισμένος από τις προσδοκίες που είχε από τον εαυτό του και από τους άλλους, ακόμη κι από την Εστέλλα . Μόνο που εκείνη είχε μάθει να μην έχει καμιά προσδοκία. 

    Δύο εντελώς αμφίρροπες καταστάσεις , που όμως καταφέρουν και ισορροπούν μια ιστορία ανάμεσα στην αυταπάτη και την ανθρώπινη φύση . Και να σκεφτείς , ότι όλα ξεκίνησαν από τον χαλασμένο αραββώνα της Ντινσμορ . Το τραγικό τέλος της ιστορίας της πυροδότησε μια σειρά από αντιδράσεις που καθόρισαν δυο ζωές. 

   Και ύστερα από όλα αυτά , κάνω τον εξής συλλογισμό . Υφίσταται η έννοια της προσδοκίας; Μικρη ή μεγάλη δεν έχει σημασία . Αυτό που θέλω να πω είναι , υπάρχει κάποια περίπτωση στην οποία η λέξη προσδοκία να μην ταυτίζεται με την αυταπάτη ή την απογοήτευση. Τελευταία το ανθρώπινο γένος μας έχει περίτρανα αποδείξει πως όσο περισσότερα περιμένεις τόσο λιγότερα παίρνεις και μπορεί να καταλήξεις να σου πάρουν κιόλας . Είναι ειρωνία να εναποθέτεις ελπίδες και εμπιστοσύνη στους ανθρώπους και να καταλήγεις ζημιωμένος. 

Μια ψυχολόγος μου είπε κάποτε "Όσα περισσότερα δίνεις στους ανθρώπους , τόσο περισσότερα ζητάνε." Και μου έδωσε να καταλάβω πως σε τούτη τη ζωή υπάρχουν οι takers και οι givers . Ελληνιστί, άνθρωποι που από τη φύση τους είναι πλασμένοι να δίνουν ., να μοιράζουν , κι άλλοι που παίρνουν. Το πρόβλημα δημιουργείται απο τη στιγμή που οι δεύτεροι είναι πολύ περισσότεροι από τους πρώτους, καθώς επίσης και όταν είτε ο ένας είτε ο άλλος δίνει /παίρνει πιότερο από όσο αντέχει /πρέπει αντιστοίχως. Και μετά αναρωτιέμαι , να προσδοκάς τι και απο ποιον; 

        Ίσως η απάντηση βρίσκεται και πάλι στη "χρυσή τομή" . Kάπου στη μέση! Ίσως μπορούμε να περιμένουμε πράγματα , αλλά όχι όλα όσα θα θέλαμε και όχι από όλους . Ναι , πιθανόν η λύση να βρίσκεται ανάμεσα στο "θελω" και το "μπορώ" των ανθρώπινων σχέσεων. Να ξεχωρίσουμε το τι μπορούμε να περιμένουμε από τους άλλους και όχι το τι θα θέλαμε . Ειδικά αν είσαι "δοτικός" , ας προσπαθήσεις να μετριάσεις αυτό που σε πιάνει με λύσσα να δίνεις σε όποιον τύχει. 

Στο κάτω κάτω, κάθε Φιν έχει δικαίωμα στο όνειρο , στην ιδέα, στην "Εστέλλα" . Αυτό δεν σημαίνει ότι ο δρόμος προς τα κει θα ναι στρωμένος με τα ροδοπέταλα της Ντινσμορ. Κάποιοι από μας , πρέπει να πάρουμε το χωματόδρομο.

Φαντάσματα

Ό,τι εξορίζουμε
δε μπορεί να πεθάνει.

Άλλοτε , άλλοτε επιστρέφει
σαν φάντασμα
περιπλανιέται πού και πού
στα δώματα εντός μας
όχι πάντοτε σαν στοιχειό
αλλά σαν ανάμνηση
του κενού που άφησε πίσω
                                       -φεύγοντας

Του γυαλιού που έσπασε
κάπου εκεί
σε κάποια γωνιά
και μας έκαψε
μας έκοψε,
όχι πάντα σαν σουγιάς
αλλά σαν μνεία
ότι πάντα κάτι λείπει...

Γιατί έφυγε.
Το διώξαμε.

Μα ό,τι εξορίζουμε
δεν μπορεί στα αλήθεια να πεθάνει.

Μονάχα εμείς ταυτίζουμε
την εξορία με το θάνατο.
Ετσι, για να αντέξουμε την απουσία.
Για να αντέξουμε τη φιλοξενία των φαντασμάτων.

Γιατί η ψυχή
-δυστυχώς ή ευτυχώς-
δεν είναι φτιαγμένη να σκοτώνει.