Πετρανάσα

   Aυτή η αίσθηση που σε θέλει ακίνητο , αγαλμάτινο σε πρινη θέση ναι κοιτάς γύρω γύρω με το ένα μάτι γεμάτο απορία , φόβο , αμφιβολία, όνειρο, νοσταλγία, πόνο  και το άλλο φωτιά , τόλμη, παρόρμηση , θυμό , ενέργεια , σπιρτάδα, αποφασιστικότητα , αίμα και θάρρος. Τα χέρια σιδηρογροθιές , έτοιμα να χτυπήσουν το σκοτεινό , το άδικο , το λάθος . Τα πόδια μαρμαρωμένα καθηλωμένα στη θέση τους . Μόνο τα γόνατα να μπορείς να λυγίσεις , οι πατούσες να μην κινούνται. Κι εσύ να μη θες να λυγίσεις, να μαστιγώνεις και να τρυπάς με μαχαίρι τα πόδια σου για να ξυπνήσεις τους υπνωτισμένους σου νευρώνες , να κουνηθείς , να φύγεις .

  Μέσα κι έξω , φωνάζεις χωρίς να ακουγονται οι κραυγές, ματώνεις χωρίς να κυλάει πουθενά το αίμα , έχεις τα χέρια καθαρά και συνείδηση αδειανή ή πλήρης . Και πού να πας, πώς να πας , με ποιον να πας....Πώς να πολεμήσεις , τι να πολεμήσεις , ποιον να πρωτοπολεμήσεις...Πού πήγαν τα φτερά σου , τα έχασες , τα βρήκες , είναι σπασμένα , δεν κολλούν , δεν ξαναμπαίνουν στην πλάτη. Βρες άλλο τρόπο να πετάξεις. Βρες αλλιώτικα φτερά , οι άγγελοι δε ζουν εδώ πια. Όποιος γεννιέται τον σκοτώνουμε ή αυτοκτονεί.  Και δεν ξέρεις να σταματήσεις αυτήν την εσωτερική πάλι , δεν ξέρεις πώς ξεκίνησε και πού θα σταματήσει , τι μπορεί να ξυπνήσει αύριο , κι αν όλα κοιμούνται πάλι ...Πώς να φύγεις από δω και πού να πας... Τα μάτια σου είναι οι χειρότεροι τιμωρία . Μόνο να κοιτούν μπορούν. Οι γροθιές είναι η χειρότερη τιμωρία σου. Χτυπάς άσκοπα χωρίς να πετυχαίνεις . Τα πόδια είναι η χειρότερη τιμωρία σου , όσο κι αν θες κάποιος κάτι τα σφήνωσε στη θέση τους και ο κόσμος μέσα και έξω σου λέει με χαρακτηριστική χροιά " Ας παίξουμε ένα παιχνίδι."
 Και μου θυμίζει ένα παραμύθι που άκουγα παλιά , από τους Γκριμ πρέπει να ήταν πάλι, για κείνο τον υπηρέτη που όσο έλεγε την αλήθεια , τόσο πέτρωνε , γινόταν άγαλμα. Έτσι πρέπει να πηγαίνει κι εδώ, από τα πόδια και προχωρά προς το κεφάλι.

http://www.youtube.com/watch?v=1jPubp69dE4