Mπορούμε πράγματι να θυμηθούμε , αλλά δε μπορούμε να πιστέψουμε το ίδιο με τότε. Κάθε φορά όμως που βλέπω ένα μικρό παιδί να ζωγραφίζει , να δείχνει τον ουρανό, να κλαίει γιατί θέλει παγωτό , να μετράει στα δάχτυλα των χεριών του για να προσθέσει , κάτι νιώθω να αλλάζει.
Όταν τα βλεπεις αυτο παίρνεις κουράγιο,λες υπάρχει ελπίδα,σε έναν τόπο μαυρίλας!!Μας ξανατροφοδοτείσαι με θάρρος!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι σαι καλά!!
Kαι εγώ κάπως έτσι το βλέπω !
ΑπάντησηΔιαγραφή