Αντιθέσεις

 

     Λένε πως ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο αντιθέσεις: καλό- κακό, δίκαιο-άδικο, όμορφο-άσχημο , ένα- πολλά , αρσενικό-θηλυκό. Από τους Πυθαγόρειους ακόμα και τον Αριστοτέλη γνωρίζουμε πως υπήρχε η άποψη πως η ισορροπία βασίζεται σε (δεκα;) ζεύγη αντιθέσεων . Όπως και να χει , νομίζω πως ο άνθρωπος ο ίδιος είναι το πιο τρανταχτό παράδειγμα αντίθεσης ίσως και αντίφασης. 

   Μιλάω για αυτή την τάση του ανθρώπου να μπορεί να φτάνει από το ένα άκρο στο άλλο, χωρίς κιόλας πολλές φορές να διανύει την απόσταση ανάμεσα τους , απλώς μεταπηδώντας άξαφνα από το ένα σημείο στο άλλο. Είναι σχεδόν μαγικό πώς το ανθρώπινο είδος μπορεί από τη μία πλευρά να ξεχωρίζει από τα άλλα, να αναπτύσσει λόγο , να δημιουργεί γλώσσα , να επικοινωνεί , να χτίζει πολιτισμό , να δημιουργεί απίστευτα πράγματα ανακαλύπτοντας τις τέχνες .

    Γιατί δεν σας κρύβω πως κάθε φορά που επισκέπτομαι ένα μουσείο , μια γκαλερί , μια παράσταση χορευτική ή θεατρική ή απλώς τα χαζεύω από τον υπολογιστή μου,  κάνω στον εαυτό μου κάθε φορά την ίδια ερώτηση. Εφόσον το ανθρώπινο είδος είναι ένα , πώς γίνεται να μπορεί να δημιουργεί γύρω του ένα τόσο μαγικό εξωπραγματικό πεδίο , να μεταδίδει το πιο απλό μήνυμα ομορφιάς μέσα από την τέχνη και από την άλλη να μετατρέπεται σε ανήμερο θηρίο; Πώς γίνεται να αισθανόμαστε την αγάπη, τη συμπόνοια , το θαυμασμό , όλα αυτά που συνιστούν αυτό που ονομάζουμε "ανθρωπιά" και κοντεύουμε να ξεχάσουμε τελος πάντων, ενώ ταυτόχρονα αισθανόμαστε μίσος, απέχθεια, ρατσισμό, οργή , φόβο; Πώς γίνεται να ζει μέσα μας τόση ομορφιά και τόση ασχήμια; Και πώς από ζωντανά έργα τέχνης εμείς οι ίδιοι μεταμορφωνόμαστε σε μηχανές , πολλές φορές φονικές; Ποιο από τα δύο είναι η φύση μας ; Γιατί σε καμία περίπτωση δε μπορώ να δεχθώ πως είναι και τα δύο. Δεν μπορούν να είναι . Και ως προς τι αυτή η αντίθεση; έχει κάποια χρησιμότητα. Ίσως ο άνθρωπος απο την αρχή είναι τη δυναμη, πληρούσε τις προϋποθέσεις και απλώς δεν είχε τη γνώση να φτιάξει σωστά καμία κοινωνία κι ας είναι ον κοινωνικό. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. 

    Και ίσως στην τελική  όλες αυτές τις σκέψεις που αραδιάζω σήμερα να μη σημαίνουν και κάτι. Σίγουρα τίποτε δεν αλλάζουν. Ίσως πάλι να είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι είδα V for Vendetta αμέσως μετά απο American History X. Δεν θα το ξανακάνω. Ή μήπως όχι;